Διεκδικήσεις και ταλαιπωρίες

 Διαβάζω σήμερα ότι η Πανελλήνια Ναυτική Ομοσπονδία εξήγγειλε 48ωρη απεργία με διάφορα αιτήματα (κυρίως οικονομικά). Η είδηση καταλήγει με την ενημέρωση ότι «λόγω της κινητοποίησης η ΠΝΟ ζητά την κατανόηση και την πλήρη συμπαράσταση τόσο του επιβατικού κοινού όσο και όλων των εργαζομένων». Με άλλα λόγια, «σας παρακαλούμε, ταλαιπωρηθείτε δυο μέρες για λογαριασμό μας».

     Το σημείωμα δεν έχει σκοπό να κατηγορήσει κανέναν. Ωστόσο, όσο εύλογα κι αν είναι τα αιτήματα των εργαζομένων του κάθε κλάδου, πιστεύω ότι στη διεκδίκησή τους θα πρέπει να λαμβάνεται υπόψη ο βαθμός επιβάρυνσης του κοινωνικού συνόλου, που μπορεί να εξαρτάται και από χρονικούς ή γεωγραφικούς παράγοντες. Έτσι π.χ. αν τυχόν οι γιατροί ή οι νοσηλευτές των νοσοκομείων ή το προσωπικό του ΕΚΑΒ κήρυτταν απεργία εν μέσω πανδημίας, αυτό θα αποτελούσε μέγιστη αντικοινωνική ενέργεια, όσο δίκαιο κι αν είχαν οι άνθρωποι αυτοί. Το ίδιο ισχύει και για τους εκπαιδευτικούς σε καιρό πανελληνίων εξετάσεων. Εν προκειμένω, τα πλοία και οι ναυτικοί εξυπηρετούν τις μεταφορές ανθρώπων και αγαθών από και προς τα πολυάριθμα νησιά μας, και η υπηρεσία αυτή δεν έχει συνήθως εναλλακτικές λύσεις (τα εναέρια μέσα είναι πανάκριβα, δεν καλύπτουν όλα τα νησιά και δεν μπορούν να κουβαλήσουν πούλμαν ή νταλίκες με προϊόντα). Οι συνθήκες αυτές θα πρέπει να αποτελούν περιοριστικούς παράγοντες στις κινητοποιήσεις, που κάθε τόσο κάνουν δύσκολη τη ζωή των νησιωτών. Δυστυχώς όμως στη μεταπολιτευτική Ελλάδα η κάθε ομάδα θεωρεί δικαίωμα το να παρακωλύει κατά βούλησιν όλους τους άλλους, με πορείες, αποχές, καταλήψεις και άλλα δρώμενα (events κατά τη μοντέρνα έκφραση). Η όποια διάθεση για συμπαράσταση εξανεμίζεται πολύ γρήγορα όταν π.χ. δεν μπορείς να ταξιδέψεις την ημέρα που πρέπει.