Λυκοσυμμαχίες

 Στις ειδήσεις της περασμένη εβδομάδος κυριάρχησε, παραγκωνίζοντας ακόμη και τον κορωνοϊό, το σύμφωνο AUKUS, με το οποίο η Αυστραλία χωρίς καμιά προειδοποίηση γύρισε την πλάτη στη Γαλλία και στην πανάκριβη συμφωνία αγοράς υποβρυχίων που είχε συνάψει μαζί της και πιάστηκε αγκαζέ με τις ΗΠΑ (την... ετεροθαλή αδελφή της) και τη Βρετανία (την κοινή ιστορική ‘μαμά’ τους). Το γεγονός έδωσε αφορμή για σκέψεις για το πού στέκεται η Ευρώπη στον παγκόσμιο χάρτη όταν η παραδοσιακή της σύμμαχος Αμερική την αγνοεί επιδεικτικά. Το θλιβερό συμπέρασμα πολλών είναι ότι στη διεθνή σκακιέρα η γηραιά ήπειρος αποτελεί απλώς ένα ακόμη πιόνι, έστω πιο μεγάλο και σχετικά πιο πλούσιο, που το χρησιμοποιούν οι βασικοί παίκτες ανάλογα με τα δικά τους συμφέροντα, που αλλάζουν κάθε τόσο φορά όπως και οι ανεμοδείκτες.

     Λοιπόν, τι πρέπει να κάνει η Ευρώπη; Μια ουτοπικά καλή ιδέα θα ήταν να διαρρήξει τους παραδοσιακούς δεσμούς της και να εφαρμόσει μια δική της πολιτική, ανεξάρτητη από ιστορικές εξαρτήσεις, να μη μετέχει πλέον σε πολέμους, επεκτατικές και άλλες επιχειρήσεις άλλων και να ρυθμίζει τις οικονομικές και ενεργειακές της σχέσεις με όποιον εταίρο θέλει και με δικούς της όρους. Πόσο όμως θα την άφηναν οι παλαιοί ‘φίλοι’ της να το κάνει, ακόμη κι αν το αποφάσιζε (πράγμα εξαιρετικά απίθανο); Σε ένα γεωστρατηγικό ‘μπρα ντε φερ’ πόσο επιτρέπεται η ουδετερότητα, όσο κι αν την επιθυμεί κανείς; Υπάρχουν πολλοί τρόποι εκβιασμού, με το γάντι ή χωρίς αυτό, για να πείσεις έναν ουδέτερο ότι δεν τον συμφέρει να μένει μακριά από την ομπρέλα που του προσφέρεις, με αντάλλαγμα την δήθεν υψηλή προστασία του (η οποία όμως υπόκειται σε τροποποιήσεις ανάλογα με τα εκάστοτε συμφέροντα του φορέα της). Κανένας ‘μεγάλος’ δεν προσφέρει εγγυήσεις χωρίς δεσμευτικούς όρους που εξυπηρετούν πρωτίστως, αν όχι αποκλειστικά, τα δικά του συμφέροντα. Αυτό στην πολιτικά ορθή γλώσσα ονομάζεται διεθνές δίκαιο και στην λίγο πιο κυνική δίκαιο του ισχυροτέρου. Διαλέγετε την ονομασία που σας εκφράζει περισσότερο.