Καύσων

 Εδώ και αρκετό καιρό είχε προαναγγελθεί, και τώρα τον ζούμε κυριολεκτικά στο πετσί μας. Οι υψηλές θερμοκρασίες διαδέχονται η μία την άλλη και δεν χρειάζονται τα γουρλωμένα μάτια και οι κορώνες των παρουσιαστών για να μας πείσουν: το νιώθουμε αρκετά καλά. Και ακούμε τι συμβαίνει σε άλλες περιοχές του κόσμου και σκεφτόμαστε -- αν μπαίνουμε σ’ αυτή τη διαδικασία -- ότι υπάρχουν και χειρότερα, και δεν ξέρουμε τι μας επιφυλάσσει το μέλλον. Όταν το θερμόμετρο στη βορειοδυτική ακτή των ΗΠΑ και του Καναδά φτάνει σχεδόν τους 50 βαθμούς, σχεδόν 20 βαθμούς πάνω από τον μέσο όρο για την εποχή, τότε συνειδητοποιεί κανείς για τι φαινόμενο μιλούμε. Όπως διαβάζω, υπάρχουν κάπου 26 δασικές πυρκαγιές στην καναδική επαρχία της Βρετανικής Κολομβίας, ενώ το χωριό Lytton κάηκε ολόκληρο, με τους κατοίκους να φεύγουν την τελευταία στιγμή με ό,τι μπορούσαν να πάρουν μαζί τους. Έχοντας βρεθεί πριν 10 χρόνια στην καταπράσινη και δασωμένη εκείνη περιοχή, μπορώ να φαντασθώ τον ταχύτητα διάδοσης της φωτιάς σε τέτοιο μέρος.
     Η φυσική μας λέει ότι όλες οι διαδικασίες μετατροπής της ενέργειας από μια μορφή σε άλλη παράγουν θερμότητα, που είναι η ‘κατώτερη’ μορφή (στις μετατροπές η παραγόμενη θερμότητα καταγράφεται ως απώλεια). Τελικά όλες οι σύγχρονες ανθρώπινες δραστηριότητες (διαβίωση, μετακίνηση, βιομηχανία κτλ.) προσθέτουν θερμότητα στο περιβάλλον. Όσο πιο έντονες, τόσο περισσότερη η άνοδος της θερμοκρασίας. Ακόμη και η τεχνητή ψύξη (κλιματισμός κάθε είδους) επιτυγχάνεται με παραγωγή θερμότητος, που επιδεινώνει ακόμη περισσότερο την κατάσταση. Με άλλα λόγια, πρόκειται για έναν φαυλότατο κύκλο: στην προσπάθειά μας να δροσιστούμε κάνουμε τα πράγματα χειρότερα, σε παγκόσμια κλίμακα. Η κλιματική αλλαγή δεν αποτελεί αποκύημα επιστημονικής φαντασίας ή κινηματογραφικό σενάριο: είναι μια πραγματικότητα, και η αντιστροφή της, με όση καλή διάθεση και αν επιχειρηθεί, φαντάζει πρακτικά αδύνατη. Τουλάχιστον ας γίνει η προσπάθεια.