Alma mater

 Πριν αρκετούς μήνες η Ιατρική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου, αυτή που θα ονόμαζα alma mater* μου, εξήγγειλε τη δημιουργία του πρώτου αγγλόφωνου τμήματος για αλλοδαπούς φοιτητές. Σήμερα διαβάζω ότι το ενδιαφέρον των ξένων είναι πολύ μεγάλο, με 950 αιτήσεις από 20 χώρες για τις 60 θέσεις που θα προσφέρονται.
     Όλα αυτά πολύ καλά. Έχουν ενδιαφέρον όμως και οι όροι εγγραφής. Ο υποψήφιος θα   πρέπει να είναι απόφοιτος Λυκείου και να κατέχει την αγγλική σε επίπεδο Β2 ή TOEFL με βαθμολογία τουλάχιστον 79/120. Για την επιλογή του θα δώσει διαδικτυακές εξετάσεις με ερωτήσεις πολλαπλής επιλογής και στη συνέχεια θα αξιολογηθεί το βιογραφικό του και θα περάσει από συνέντευξη.
     Αφήνω το θέμα των διδάκτρων (12.000 ευρώ ετησίως επί έξι έτη). Προσπαθώ όμως να σκεφθώ ποιες θα ήταν οι αντιδράσεις των εγχωρίων υποψηφίων (και των κομμάτων της αντιπολίτευσης) αν στις εισαγωγικές εξετάσεις, για οποιαδήποτε σχολή, έπρεπε να πιάνουν βαθμολογία τουλάχιστον 13/20 στα μαθήματα εισαγωγής, να έχουν καλό βιογραφικό και να περνούν από συνέντευξη. Γιατί άραγε έχουμε υψηλότερες απαιτήσεις από ξένους, που στο κάτω-κάτω έρχονται για να μας αφήσουν τα λεφτά τους;
     Προσωπικά εύχομαι ολόψυχα να πετύχει το πείραμα αυτό. Όχι μόνο για να αναδειχθεί η αξία της Σχολής μας, αλλά και διότι ίσως η εμπειρία μας κάνει να δούμε με άλλα μάτια την ανώτατη παιδεία στη χώρα μας.
     *Ο λατινικός όρος, που σημαίνει στην κυριολεξία ’τροφός μητέρα’, έχει καθιερωθεί διεθνώς για να σημαίνει τη σχολή όπου φοίτησε κάποιος.