DSM-5

 Ξαναδιάβασα σήμερα τη σύνθεση της Επιτροπής Αντιμετώπισης Εκτάκτων Συμβάντων Δημόσιας Υγείας από Λοιμογόνους Παράγοντες, των ‘λοιμωξιολόγων’, όπως τη λέμε συχνά χάριν απλότητος. Κι έκανα τη σκέψη ότι λείπει μια ειδικότητα από το ‘ρόστερ’, για να το πούμε ποδοσφαιρικά. Λείπει ο ψυχίατρος. Τι δουλειά έχει αυτός; θα ρωτήσετε. Με δεδομένες τις ποικίλες αντιδράσεις που έχει προκαλέσει η πανδημία σε ατομικό και κοινωνικό επίπεδο, μια τέτοια παρουσία δεν θα ήταν καθόλου άσχετη. Θα είχε να αντιμετωπίσει την εκτεταμένη άρνηση της ύπαρξης ή της βαρύτητας της νόσου, τις συλλογικές αντιδράσεις τύπου συνωστισμού σε μπαρ και νυκτερινά κέντρα διασκέδασης και πορείες διαμαρτυρίας, τη φυγή όσων ‘βράζει το αίμα τους’ (κατά την πρωθυπουργική έκφραση) σε άλλες πόλεις και άλλα νησιά για να επωφεληθούν από το ελεύθερο μεταμεσονύκτιο ωράριο, τους κατά φαντασίαν ασθενείς από κατακράτηση διοξειδίου του άνθρακα πίσω από τις μάσκες, τους παρανοϊκούς που εφευρίσκουν θεωρίες συνωμοσίας, τους πολιτικούς και δημοσιογράφους που τη μία μέρα θεωρούν τα μέτρα υπερβολικά και την άλλη ελλιπή και καθυστερημένα -- λίγα είναι όλα αυτά;
     Και για να μην εξαιρεθεί σχεδόν κανείς, ένας ψυχίατρος θα μπορούσε να συμβουλεύσει όλους τους υπόλοιπους σχετικά με τη διαχείριση των ψυχικών και κοινωνικών προβλημάτων που προκύπτουν από τα παρατεταμένα περιοριστικά μέτρα και το αντίστοιχο άγχος που δημιουργεί η ανασφάλεια και ο φόβος της νόσου. Ιδού: καλύψαμε πρακτικά όλο το φάσμα των καταστάσεων που περιλαμβάνει η τελευταία έκδοση του Διαγνωστικού και Στατιστικού Εγχειριδίου Ψυχικών Διαταραχών (αυτήν υποδηλώνουν τα αρχικά του τίτλου). Όπως λέγαμε κάποτε στο στρατό, «Γιατρέ, τα χάπια μου!»