Κάτω από τη βάση

Γεγονός μεγάλης σημασίας (χωρίς χαρακτήρα ειρωνείας) κάθε χρόνο η ανακοίνωση των βάσεων εισαγωγής στις διάφορες σχολές. Με όλους τους περιορισμούς που μπορεί κανείς να σκεφθεί (όπως και για κάθε αριθμητικό μέγεθος), δεν παύουν οι ‘βάσεις’ να αποτελούν έναν καθρέφτη του εκπαιδευτικού συστήματος της χώρας: από τη μία μεριά δίνουν μια εικόνα του ‘υλικού’ που βγαίνει από τα σχολεία και εισάγεται στα ΑΕΙ, από την άλλη είναι και μια ένδειξη της ποιότητας των ίδιων των ΑΕΙ. 

     Εξηγούμαι. Δεν είμαι εκπαιδευτικός, αλλά όταν διαβάζω ότι σε κάποιες σχολές οι βάσεις έπεσαν κάπου 5000 μονάδες από πέρυσι, κάτι δεν μου κάθεται καλά. Με απλά λόγια, εκεί που πέρυσι μπήκαν υποψήφιοι με 6000 μονάδες και άνω, φέτος εισάγονται με 600 ως 900 μονάδες. Δεν χρειάζεται ειδικές γνώσεις για να αντιληφθεί κανείς τη διαφορά. Είναι τόσο μεγάλη, που δεν μπορεί να την αποδώσει κανείς ούτε στον κορωνοϊό ούτε σε οποιαδήποτε άλλη ‘στραβή’. Και το ερώτημα του μη ειδικού είναι: πώς δικαιολογούνται σχολές με φοιτητές του 2-3; Δεν είναι πιο ουσιαστικό ποιοτικό κριτήριο να ορίζεται εκ των προτέρων μια απαιτούμενη βάση εισαγωγής σε κάθε σχολή, και να περνούν μόνο όσοι πιάνουν τη βάση; Αν αυτό σημαίνει λιγότερους φοιτητές, τόσο το καλύτερο: ας αντιληφθούμε επιτέλους ως κοινωνία ότι τα Πανεπιστήμια είναι για όλους (δεν απαγορεύεται να προσπαθήσει κανείς να περάσει) αλλά δεν είναι όλοι για το Πανεπιστήμιο. Δεν πρόκειται για ελιτισμό, ούτε για κοινωνικό αποκλεισμό. Όλα τα δάχτυλα δεν είναι ίσα, χωρίς να παύουν να είναι χρήσιμα και απαραίτητα για το σώμα μας. Υπάρχουν τόσες δουλειές που δεν απαιτούν πτυχίο. Και πάντα υπάρχουν και δεύτερες ευκαιρίες για όσους πιάσουν τη βάση.

     Υστερόγραφο. Διαβάζω ότι η υπουργός παιδείας υπόσχεται πιο εντατικό διάλογο με τα ΑΕΙ ώστε να αποτραπεί η 'εισαγωγή με λευκή κόλλα'. Μακάρι να το δούμε να συμβαίνει, για να γίνει επιτέλους κάποιο βήμα μπροστά στην πονεμένη αυτή ιστορία. Επειδή όμως στη πολιτική υπάρχουν πράγματα που λέγονται και δεν γίνονται (κατά τον αείμνηστο), κρατώ μικρό καλάθι.