Σε πρώτο πρόσωπο

Μέσα στο τρέχον κλίμα του γενικευμένου φόβου και της ανασφάλειας απέναντι στον ‘εστεμμένο’ ιό είναι πολλοί (τόσο απλοί άνθρωποι όσο και επιστήμονες, ακόμη και του κλάδου της υγείας--διατί να το κρύψωμεν άλλωστε;) που ακούνε με κάποια περίσκεψη ή και με πλήρως απορριπτικό ύφος τα προτεινόμενα μέτρα. «Υπερβολές», λένε είτε από μέσα τους είτε και φωναχτά, «το παρατραβάνε το πράγμα». Δεν προχωρώ παραπέρα, στις προεκτάσεις και φανταστικές διακλαδώσεις του θέματος. Απλώς καταθέτω, από πρώτο χέρι, ότι η όποια ‘μαγκιά’ σε διακατέχει κόβεται αυτόματα όταν σου τηλεφωνούν και σου λένε ότι ο τάδε ασθενής που είδες προ ημερών έβγαλε θετικό τεστ και ήδη νοσηλεύεται. Οι στατιστικές και οι επιδημιολογικοί δείκτες ξαφνικά παύουν να είναι απρόσωπα νούμερα και κουκκίδες πάνω σε γραφήματα και εστιάζουν... πάνω σου! Προσπαθείς να θυμηθείς πόση ακριβώς επαφή είχες με τον άρρωστο, αν φορούσες ή όχι σωστά τη μάσκα σου, τι άλλο έκανες από εκεί και μετά μέχρι αυτή την ώρα, ποιους άλλους είδες και υπό ποιες συνθήκες. Και βέβαια ακυρώνεις το υπόλοιπο πρόγραμμά σου και πηγαίνεις γραμμή για έλεγχο. Και κάθεσαι με τις ώρες στο ‘καθαρτήριο’ (ευτυχώς εξοχικό, μέχρι και αηδόνια άκουσα), νιώθοντας περίπου σαν λεπρός, μέχρι να σου ανακοινώσουν ότι είσαι αρνητικός και ότι επί του παρόντος μπορείς να συνεχίσεις τη συνήθη σου δραστηριότητα. Μέχρι τον επόμενο συναγερμό. Με περισσότερη προσοχή και λιγότερη ανεμελιά. Δόξα τω Θεώ!