Άνθρακες

Έχοντας παρακολουθήσει (θέλοντας και μη) το σήριαλ με τους προστατευόμενους μάρτυρες για την υπόθεση Novartis είχαμε τη στοιχειώδη περιέργεια να μάθουμε τι τέλος πάντων θα είχαν να πουν οι δυο αυτοί ανώνυμοι για πολιτικά και μη πρόσωπα, για εισαγγελείς διαφθοράς (η γενική στο συντακτικό μπορεί να δηλώνει αντικείμενο ενασχόλησης αλλά και ιδιότητα, κατά περίπτωση), για όλο αυτό το μυστήριο που ξεπερνούσε τα συνηθισμένα μεγέθη και συγκάλυπτε το μεγαλύτερο σκάνδαλο του Ελληνικού κράτους (τουλάχιστον με βάση τις... διαφημίσεις). Μείναμε με την όρεξη. Ο θησαυρός ήταν… λιγνίτης. Φτάσαμε να ακούμε μόνο αναιρέσεις προηγουμένων καταθέσεων, άρνηση απάντησης για τον ‘Ρασπούτιν’ και σχετλιαστικές αναφορές σε παντελόνια και φουστάνια. Όσοι και όποιοι έχουν λερωμένη τη φωλιά τους στην υπόθεση αυτή σίγουρα θα άφησαν στεναγμούς ανακούφισης όταν επιτέλους είδαν ότι τα ονόματά τους δεν ακούστηκαν από τα χείλη των μαρτύρων (έστω και με αλλοιωμένες τις φωνές). Εμείς οι υπόλοιποι αρκούμαστε στην επαλήθευση της πεποίθησής μας ότι ‘ἔνοχος ἔνοχον οὐ ποιεῖ’ και ‘κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει’. Τα φραστικά πυροτεχνήματα και οι σκληρές εκφράσεις που ανταλλάσσουν οι πολιτικοί μας ελπίζοντας σε κομματικά οφέλη είναι όπως το πλαστικό ‘αίμα’ που ρέει άφθονο στις ταινίες: γενόσημα, ακίνδυνα, άρτος και θεάματα για ευρεία λαϊκή κατανάλωση από το κοινό, που αποσπάται έτσι από τα θέματα ουσίας που απειλούν το ελληνικό κράτος.

     Επειδή και η αφελής ανοχή απέναντι στα δημόσια πρόσωπα έχει τα όριά της, θα πρότεινα ως ελάχιστη ποινή να μην πληρωθούν τα μέλη της προανακριτικής επιτροπής για τη ‘δουλειά’ που κάνουν. Μάλλον εμάς όλους δουλεύουν όλον αυτό τον καιρό.