Ζωή

Στο βιβλίο του Bill Bryson που προανέφερα βρήκα και την ακόλουθη ενδιαφέρουσα και συναρπαστική συγχρόνως επιδημιολογική θεωρία. Ότι το ιατρικό μέλλον του κάθε ανθρώπου (πώς θα εξελιχθεί η πορεία της υγείας του, τι ασθένειες θα παρουσιάσει σε όλη τη ζωή του κτλ.) καθορίζεται με ποικίλους και ως επί το πλείστον αγνώστους μηχανισμούς μέσα στις πρώτες χίλιες μέρες της ζωής του, από τη σύλληψη μέχρι να κλείσει τα δυο του χρόνια. Η υπόθεση διατυπώθηκε αρχικά από τον καθηγητή David Barker στο Σαουθάμπτον το 1986 και αναφερόταν μόνο στην περίοδο της κύησης, ενώ αργότερα επεκτάθηκε μέχρι το δεύτερο έτος. Πέρα από το γενικό της ενδιαφέρον, η υπόθεση αυτή αποτελεί και ένα πολύ ισχυρό έρεισμα για την πεποίθηση όσων εξ ημών πιστεύουμε ότι η ζωή αρχίζει από την σύλληψη. Αν ό,τι συμβαίνει στην ενδομήτρια ζωή έχει άμεσες και απώτερες συνέπειες για το κύημα που φθάνουν μέχρι και το γήρας του ανθρώπου που γεννιέται, τότε ο χρόνος της κύησης από την πρώτη στιγμή ως την ώρα του τοκετού δεν είναι κάτι ξένο και ουδέτερο προς τον άνθρωπο, αλλά ‘ζωή εντός της ζωής’, που της οφείλουμε τον ίδιο σεβασμό όπως και σε κάθε ζωντανό ανθρώπινο πλάσμα.

     Η ζωή είναι όπως και η φωτιά: η δεύτερη αρχίζει με μια σπίθα, η πρώτη με ένα κύτταρο, προϊόν συνένωσης δυο γεννητικών κυττάρων, ωαρίου και σπερματοζωαρίου. Μόνο του το σπίρτο ή η επιφάνεια προστριβής δεν είναι φωτιά, αλλά η αλληλεπίδραση των δύο παράγει την πρώτη μικρή φλόγα. Αν σβήσουμε το αναμμένο σπίρτο, η φωτιά χάθηκε εν τη γενέσει της. Το ίδιο και η ζωή, από την πρώτη στιγμή της. Απλούστερα δεν γίνεται να παραστήσει κανείς την αλήθεια αυτή.