Καύματα

Ανά τον κόσμο οι άνθρωποι συνηθίζουν να υποδέχονται την είσοδο του Νέου Έτους τα μεσάνυχτα με θεαματικές επιδείξεις πυροτεχνημάτων και τις σχετικές ζητωκραυγές: οπωσδήποτε υπερθέαμα, για τα ανθρώπινα μάτια. Ένας αναγνώστης ωστόσο γράφει στη χθεσινή Guardian: «Πριν μερικά χρόνια εκεί που γιορτάζαμε στην Ουάσιγκτον τον καινούργιο χρόνο έπιασε μια ξαφνική καταιγίδα. Οι αστραπές και οι κεραυνοί έκαναν τα πυροτεχνήματα να μοιάζουν με ασθενικά κεράκια». Πολύ ταιριαστό το σχόλιο, για να μας θυμίζει το ασήμαντο μέγεθος των επιτευγμάτων μας στην κλίμακα του Σύμπαντος (πρόσφατα γράφαμε γι‘ αυτό). Αυτές τις μέρες η δική μας μικρότητα και αδυναμία γίνεται ιδιαίτερα αισθητή σε περιοχές όπως η νότια Αυστραλία, που εδώ και εβδομάδες καταστρέφονται από ασύλληπτης έκτασης και έντασης δασικές πυρκαγιές, που έχουν ερημώσει ολόκληρες πόλεις και μαίνονται ανεξέλεγκτες. Έχουμε μια ιδέα του φαινομένου από ανάλογες δικές μας θερινές εμπειρίες. Πόσο όμως σκεφτόμαστε το πώς και το γιατί; Εκτός από την κλιματική αλλαγή, την υπερθέρμανση και τις ανθρώπινες απροσεξίες ή εγκληματικές ενέργειες, γιατί δεν βλέπουμε λίγο πιο πέρα από τους ανθρώπινους νόμους, και τον Νόμο του Θεού; Βλέπετε όμως, αυτός έχει απαιτήσεις απ‘ όλους μας, που συγκρούονται με τον τρόπο ζωής και τις συνήθειες που έχουμε υιοθετήσει και καλλιεργούμε με κάθε μέσο. Κι έτσι στην Αποκάλυψη, ακόμη και μετά τις χειρότερες συμφορές, διαβάζουμε την τραγική αλλά τόσο αληθινή διαπίστωση: «καὶ οἱ λοιποὶ τῶν ἀνθρώπων, οἳ οὐκ ἀπεκτάνθησαν ἐν ταῖς πληγαῖς ταύταις, οὐ μετενόησαν ἐκ τῶν ἔργων τῶν χειρῶν αὐτῶν» [9:20]. Μήπως τον καινούργιο χρόνο πρέπει να αφιερώσουμε λίγη από τη σκέψη μας και στο θέμα αυτό;