Συγχωροχάρτια

Διαβάζω στην Καθημερινή ένα ενδιαφέρον άρθρο του καθηγητή Διομήδη Σπινέλλη με τίτλο ‘Ματώσαμε, αλλά δεν μάθαμε’. Αναφέρεται στη φημολογούμενη πιθανότητα να εφαρμοσθεί ξανά (μετά από αρκετά χρόνια ‘απουσίας’ του) το μέτρο της περαίωσης εκκρεμών φορολογικών υποθέσεων με την πληρωμή ενός πρόσθετου φόρου για μια σειρά ετών, που θα απαλλάσσει τον φορολογούμενο από μελλοντικό έλεγχο για τα έτη αυτά. Ο αρθρογράφος, που διετέλεσε στο παρελθόν γενικός γραμματέας πληροφοριακών συστημάτων, εκθέτει με αναλυτικό και τεκμηριωμένο τρόπο τα μειονεκτήματα του μέτρου αυτού και επιχειρηματολογεί πειστικά κατά της εφαρμογής του. Συμφωνώ απολύτως.

     Η περαίωση είναι μια μορφή ‘τακτοποίησης’. Όπως κάθε τόσο ψηφίζονται αποφάσεις που επιτρέπουν να ‘τακτοποιήσεις’ ένα αυθαίρετο κτίσμα, τις δόσεις σου στο κράτος ή το ταμείο σου, μια καταπάτηση δασικής έκτασης κτλ., έτσι και στην περίπτωση της εφορίας η περαίωση είναι ένα συγχωροχάρτι που το πληρώνει κανείς και διαγράφει προηγούμενες φορολογικές αμαρτίες, είτε υπήρξαν είτε όχι (διακρίσεις δεν γίνονται), που μπορεί να σου προσάψει ένας ενδεχόμενος έλεγχος. Όπως όμως τα παπικά συγχωροχάρτια δεν καλλιεργούσαν ηθικές συνειδήσεις ούτε ενθάρρυναν τους αγοραστές τους να μην αμαρτάνουν, έτσι και οι κάθε είδους περαιώσεις, τακτοποιήσεις κ.τ.τ. υποθάλπουν την πεποίθηση ότι όλα διορθώνονται στον κατάλληλο χρόνο και με το κατάλληλο τίμημα. Αυτό δεν δημιουργεί υπεύθυνους πολίτες αλλά συντηρεί μια νοοτροπία δουλοπαροίκων που κοιτάζουν πώς να τα μπαλώνουν με τα αφεντικά τους, κλέβοντας ταυτόχρονα από όπου μπορούν. Τέτοιο κράτος ονειρευόμαστε στ’ αλήθεια;

[Δημοσιεύθηκε στην Καθημερινή]