Απορίας άξιον

Σχεδόν κάθε χρόνο αντιμετωπίζουμε το ίδιο φαινόμενο, όχι με διάθεση φθόνου αλλά με απλή και βαθιά απορία. Τόσο απόλυτη ανάγκη είχαν το καινούργιο μοντέλο iPhone 11, και μάλιστα στις ακριβότερες εκδοχές του (από 1229 μέχρι 1789 ευρώ, όπως διαβάζω), όλοι αυτοί που έσπευσαν να αδειάσουν το διαθέσιμο στοκ των σχετικών καταστημάτων πριν καλά-καλά εμφανισθεί το προϊόν στην αγορά, στέλνοντας πάνω από δέκα εκατομμύρια ευρώ συνάλλαγμα εκτός συνόρων; Βάζω στοίχημα ότι πολλοί απ’ αυτούς είχαν αγοράσει και το προηγούμενο μοντέλο -- ούτε χρόνο δεν έχει που κυκλοφόρησε. Πώς θα αισθάνονται άραγε διαβάζοντας την είδηση όσοι προσπαθούν να βγάλουν τον μήνα με μια σύνταξη που είναι ένα κλάσμα της αξίας ενός τηλεφώνου;  Και όλοι αυτοί οι γενναιόδωροι αγοραστές είναι το ίδιο πρόθυμοι να πληρώνουν τις φορολογικές τους υποχρεώσεις;

     Δεν είμαι εχθρός της συγκεκριμένης μάρκας, ούτε οποιασδήποτε άλλης, που όμως, λόγω της τιμής αγοράς της, αποτελεί σύμβολο πλούτου (όπως λέμε Πόρσε, Φεράρι, Ρόλεξ κ.ο.κ.). Όταν είχαν πρωτοέρθει οι ελεγκτές των ‘θεσμών’ στη χώρα μας, τόνιζαν δηκτικά ότι όταν βλέπουμε να κυκλοφορεί ένα ακριβό αυτοκίνητο, θέλουμε να ξέρουμε αν ο ιδιοκτήτης του πληρώνει φόρους. Ανάλογα ερωτηματικά γεννούν οι κάθε είδους προκλητικές αγορές, αν όχι στους εφοριακούς, τουλάχιστον στους απλούς πολίτες της χώρας αυτής. Το «πόθεν έσχες» δεν πρέπει να μας απασχολεί μόνο για τα δημόσια πρόσωπα: άλλωστε κι αυτά από τον ίδιο λαό προέρχονται.