Κρίσιμες συνεννοήσεις

Από κρίσεις και ‘κρίσεις’ έχουμε πήξει τα τελευταία δέκα χρόνια. Οτιδήποτε συμβαίνει εντός και εκτός συνόρων αποκτά στη δημοσιογραφική γλώσσα τον χαρακτηρισμό του κρισίμου, ευκαίρως ακαίρως (κρίσιμη σύνοδος, κρίσιμο Eurogroup, κρίσιμο σαββατοκύριακο, κρίσιμες συνομιλίες…). Με δημοσιογραφικούς όρους και πάλι, αν δεν ήταν ‘κρίσιμο’ δεν θα αποτελούσε είδηση, οπότε πρέπει με κάποιο τρόπο να συντηρούμε και τον σκοπό της ύπαρξής μας (raison d'être στην καθωσπρέπει διάλεκτο). Ωστόσο, τα σημεία των καιρών δεν μας αφήνουν και πολλές αμφιβολίες ότι οι μέρες μας όντως είναι εξόχως πονηρές.

     Ας περιορισθούμε σε δυο επισημάνσεις. Από τη μία, οι Τούρκοι τραβούν τα παλαμάρια τους όσο τους παίρνει, νομίζοντας ότι μπορούν να συντηρούν επ’ άπειρον τη στρατηγική της έντασης και περιμένοντας να αποκομίσουν όσο το δυνατόν περισσότερα οφέλη, εις πείσμα του διεθνούς δικαίου, των συμφωνιών και συμβάσεων που τις διαβάζουν και τις ερμηνεύουν κατά το δικό τους κέφι. Αγνοώντας βέβαια την παροιμία που λέει ότι «λαγός τη φτέρη έσειε, κακό του κεφαλιού του» (δεν ξέρω αν υπάρχει κάτι αντίστοιχο στην τουρκική), και βασιζόμενοι στην παραδοσιακή αμφιθυμία των Δυτικών, που με το στόμα καταδικάζουν και με το χέρι χαϊδεύουν τον εκάστοτε σουλτάνο, μη τυχόν και χάσουν την εύνοιά του (και τους παράδες του). Άλλωστε έχουν το προηγούμενο του Αττίλα, που τους ‘άφησε’ τη βόρεια Κύπρο παρά τις αναρίθμητες αποφάσεις του ΟΗΕ και των λοιπών οργάνων (η αθροιστική τους αξία δεν ξεπερνάει ένα ρολό χαρτί υγείας). Από την άλλη, οι Αμερικανοί, οι υποτιθέμενοι προστάτες του ελεύθερου κόσμου, ξύνουν τα νύχια τους για νέο πόλεμο στον Περσικό κόλπο, παρουσιάζοντας ‘αποδείξεις’ (μόνο με εισαγωγικά τις δέχομαι) για την επίθεση στα δυο δεξαμενόπλοια από το Ιράν. Θυμάστε τα ‘όπλα μαζικής καταστροφής’ του Σαντάμ Χουσεΐν; Στην εποχή των πλαστών ειδήσεων μόνο πικρό χαμόγελο προκαλούν τέτοια φωτογραφικά ‘στοιχεία’. Δυστυχώς η οικονομική ή πολιτική δύναμη δεν συμβαδίζει ούτε με τη νοητική επάρκεια ούτε με την ‘δικαιοσύνην και την άλλην αρετήν’ του Σωκράτη. Το μόνο ‘δίκαιο’ που υπερισχύει παγκοσμίως είναι εκείνο του συμφέροντος και του ισχυροτέρου, ο οποίος βαφτίζει φίλους ή εχθρούς όποιους θέλει, και συμπεριφέρεται ανάλογα. Με τα λόγια του Δαβίδ, «πάντες ἐξέκλιναν, ἅμα ἠχρειώθησαν, οὐκ ἔστι ποιῶν χρηστότητα, οὐκ ἔστιν ἕως ἑνός».

     Μέσα στο γενικό αυτό κλίμα, ετοιμαζόμαστε για εθνικές εκλογές. Αυτό όμως δεν είναι λόγος να μη λειτουργεί το κράτος όπως θα έπρεπε: με μια εικόνα εθνικής ενότητας και στρατηγικής απέναντι σε εξωτερικές προκλήσεις που δεν θα μειωθούν, αλλά αντίθετα μπορεί να ενταθούν ενόσω εμείς κατατριβόμαστε με τα εσωτερικά μας. Δεν πρόκειται να σκεφθεί κανείς από τους άσπονδους φίλους και συμμάχους μας: «Η Ελλάδα έχει εκλογές, ας αναβάλουμε τις όποιες μας ενέργειες μέχρι να σχηματίσει καινούργια κυβέρνηση». Που σημαίνει ότι η συνεννόηση μεταξύ των πολιτικών μας (που είχε καταντήσει περιττή ‘πολυτέλεια’ όσο τα πράγματα ήταν σχετικά ήσυχα) δεν μπορεί να συνεχίζει να λάμπει δια της απουσίας της σαν να μη συμβαίνει τίποτε. Όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα των εκλογών, το ίδιο κλίμα και τις ίδιες απειλές θα συναντήσουν, σε όποια πτέρυγα της βουλής κι αν κάθονται το πρωί της επομένης. Επιτέλους, η χώρα μας είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο από τα κόμματα που διεκδικούν την ψήφο μας. Να ευχηθούμε να το καταλάβουν, έστω και την ενδεκάτη ώρα;