Τα οπιοειδή του λαού

Δεν έχω δει ποτέ μου την τηλεοπτική υπερπαραγωγή Game of Thrones. Από διαβάσματα στον Τύπο και τα άλλα Μέσα ξέρω ότι πρόκειται για μια πανάκριβη ιστορία μυθοπλαστικής φαντασίας με ιδιαίτερα βίαιο και συχνά ανήθικο περιεχόμενο, που τελειώνει τις μέρες αυτές μετά από οκτώ σαιζόν στις οθόνες του κόσμου. Διάβασα και κάποια στατιστικά στοιχεία που λένε ότι το τελευταίο της επεισόδιο «θα ζημιώσει την αμερικανική οικονομία με εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια καθώς υπολογίζεται ότι περισσότεροι από 10 εκατομμύρια Αμερικανοί δεν θα δουλέψουν για να δουν το επικό φινάλε της σειράς». Σύμφωνα με το δημοσίευμα, η αμερικανική οικονομία έχει χάσει συνολικά κάπου 3,3 δισ. δολάρια λόγω μειωμένης παραγωγικότητας των εργαζομένων, που είτε φεύγουν από τη δουλειά για να παρακολουθήσουν τη σειρά είτε χάνουν την ώρα τους συζητώντας τις τελευταίες εξελίξεις ή γράφοντας σχετικά σχόλια στο Διαδίκτυο. Κι αυτά μόνο στην Αμερική: υπάρχει και ο υπόλοιπος κόσμος, που δεν υπολείπεται σε δίψα για τηλεθέαση. Χωρίς να υπολογίσουμε και άλλες σειρές με ανάλογα οικονομικά δεδομένα. Πού να μείνει καιρός για την περιρρέουσα πραγματικότητα;

     Με την αφορμή αυτή θυμήθηκα μια ιστορία από τα σχολικά μου χρόνια. Τον καιρό εκείνο το τηλεοπτικό γεγονός στην ελληνική επικράτεια ήταν ο Άγνωστος Πόλεμος (πόσοι τον θυμάστε, αλήθεια;). Η μετάδοσή του άρχιζε στις 8 μ.μ., έλα όμως που εκείνη την ώρα τελείωνε το φροντιστήριο των Αγγλικών. Μια συμμαθήτριά μας λοιπόν ζητούσε από τον καθηγητή κάθε Τρίτη βράδυ να φεύγει δέκα λεπτά νωρίτερα για να βρίσκεται στο σπίτι εγκαίρως για την έναρξη του επεισοδίου. Τότε μου φαινόταν αστείο, αλλά με τα χρόνια διαπίστωσα ότι η εικονική πραγματικότητα είναι πανδημική αρρώστια και επιπολάζει ιδιαίτερα στις λεγόμενες πολιτισμένες χώρες. Και όπως όλα τα χρόνια νοσήματα, έχει και σοβαρό οικονομικό κόστος.