Ζητείται Νέστωρ

Πήγα στην Αθήνα. Κατέβηκα στο Σύνταγμα. Σήκωσα και ανέμισα τη σημαία. Φώναξα και τραγούδησα και γεύτηκα την έξαρση του κόσμου. Άκουσα τους λόγους των ομιλητών. Άκουσα και τις χειροβομβίδες κρότου-λάμψης και μύρισα τα χημικά (ευτυχώς από απόσταση). Στην επιστροφή άκουσα και τις δηλώσεις των πολιτικών, τα διάφορα σχόλια, τις ερμηνείες, τον απολογισμό σε ζημιές και τραυματίες και αριθμό συμμετεχόντων (από εξήντα χιλιάδες μέχρι δυο εκατομμύρια ακούστηκαν..., διαλέγετε), τις δικαιολογίες, την απαξίωση, αλλά και το πρόγραμμα της κυβέρνησης να προχωρήσει στην ψηφοφορία για κύρωση της ‘συμφωνίας’ μέσα στην εβδομάδα. Και τις κραυγές και τους φόβους για νέο διχασμό.
     Εδώ που τα λέμε, παλιά μας τέχνη αυτή ημών των Ελλήνων. Από τις πρώτες αράδες του Ομήρου ακόμη μαθαίνουμε για τα ‘μύρια άλγεα’ που βρήκαν τους Αχαιούς από τότε που ‘τα πρώτα διαστήτην ερίσαντε Ατρεΐδης τε άναξ ανδρών και δίος Αχιλλεύς’. Κι ο ποιητής, αφού παραθέτει αναλυτικά τις ύβρεις που ανταλλάσσουν οι δυο ηγέτες (σήμερα θα ήταν μοναδικοί για τη Βουλή και τα κανάλια), κι έχοντας αποκάμει να ακούει τις φραστικές αντιπαραθέσεις τους, πλέκει το εγκώμιο του Νέστορα. Μας λέει συγκεκριμένα ότι ήταν ‘ηδυεπής... λιγύς Πυλίων αγορητής, του και από γλώσσης μέλιτος γλυκίων ρέεν αυδή’. Γλυκομίλητος, καλός ομιλητής, μέλι έσταζαν τα χείλη του. Και προσπαθεί να βάλει τάξη στο χάος, να συμβιβάσει τα διεστώτα, να επαναφέρει την ειρήνη στο διχασμένο στρατόπεδο. Μάταια όμως: υπερτερούν οι προσωπικοί εγωισμοί, και παρατείνουν τις συμφορές.
     Κατά καιρούς έχουμε ακούσει τα Μέσα και τους πολιτικούς να χαρακτηρίζουν κάποιον ως ‘Νέστορα’ (συνήθως μετά θάνατον). Σπάνιο το είδος, και ίσως θα πρέπει να συμπεριληφθεί στα απειλούμενα με εξαφάνιση, μια και επικρατεί στον δημόσιο λόγο η υβριστική κραυγή, η πόλωση, η απειλή, η υπερβολή και η πλειοδοσία σε μείωση και απαξίωση του απέναντι (όποιος και νάναι αυτός). Ενώ αυτό που ζητείται απεγνωσμένα είναι η φωνή που θα καλέσει σε λογική συζήτηση, με επιχειρήματα ουσίας και όχι με κομματικά σλόγκαν, με κατανόηση του παρόντος και διόραση για το μέλλον, και με διάθεση για ανεύρεση εθνικά ορθής και επωφελούς γραμμής και όχι για καταβαράθρωση του αντιπάλου. Μπορεί κανείς να το κάνει αυτό; Η απαισιοδοξία και η κατάθλιψη μπροστά στο ολοφάνερο κενό είναι κατανοητή.
     Εξίσου κατανοητό όμως είναι και ότι δεν μπορούμε να συνεχίσουμε έτσι. Πρέπει να σταματήσει η κατρακύλα. Κι ένα από αυτά που κάνεις όταν βλέπεις να σε παίρνει ο κατήφορος είναι να πατήσεις φρένο, να κατεβάσεις ταχύτητα. Η σπουδή και η βιασύνη, το πάτημα του γκαζιού, μόνο στο γκρεμό οδηγεί, μια ώρα αρχύτερα. Κι όταν το μείζον εθνικό θέμα το οποίο επείγεσαι να κλείσεις ουσιαστικά θα δεσμεύσει ολόκληρη τη χώρα και τον λαό της για γενεές και θα εμπεριέχει εμφανή τα σπέρματα για μελλοντικές εθνικές περιπέτειες, τότε δεν μπορείς να αποδεχθείς να κριθεί αυτό από μία και μόνη ψήφο, ούτε καν από 151 ψήφους μαζεμένες όπως-όπως (κάποιοι μιλούν ακόμη και για εξαγορά ψήφων, τόσο εδώ όσο και βορείως των συνόρων -- καθόλου απίθανο). Εκεί που δεν υπάρχει Νέστωρ για να καλέσει σε συνεννόηση τους αεί ερίζοντες πολιτικούς, η μόνη λύση είναι το δημοψήφισμα.