Fait accompli

Φαίνεται ότι αποτελεί πολιτική επιλογή των κυβερνώντων η δημιουργία τετελεσμένων γεγονότων (αυτό σημαίνει η γαλλική έκφραση του τίτλου που έχει πολιτογραφηθεί σε πολλές άλλες γλώσσες). Πώς αλλιώς μπορεί να χαρακτηρίσει κανείς π.χ. τη ‘συμφωνία των Πρεσπών’, την εξαγγελία πρωθυπουργού και αρχιεπισκόπου για χωρισμό Εκκλησίας και κράτους, την απόφαση για ίδρυση Νομικής Σχολής στην Πάτρα (για να περιορισθούμε σε μερικά μόνο πρόσφατα παραδείγματα); Κοινό στοιχείο όλων αυτών των ενεργειών: μια ειδησεογραφική ‘βόμβα’ που ρίχνεται στη δημοσιότητα χωρίς να έχει προηγηθεί κανενός είδους προετοιμασία ή δημόσια διαβούλευση, και η εκ των υστέρων προσπάθεια να περιορισθούν οι ζημιές και οι παράπλευρες απώλειες. Θα μπορούσε βέβαια να αντιτείνει κανείς ότι η διαβούλευση μπορεί να συνεχίζεται επ’ άπειρον: η κωλυσιεργία είναι κι αυτή πασίγνωστη πολιτική τακτική. Ωστόσο, μεταξύ των δύο άκρων υπάρχει η μέση οδός (κάποτε τη λέγαμε βασιλική, αλλά ο όρος είναι παρεξηγήσιμος). Και όσο πιο σοβαρό είναι το υπό συζήτηση θέμα, τόσο καλύτερη προετοιμασία και περισσότερη συζήτηση χρειάζεται. Τα αποτελέσματα της κυβερνητικής ακρισίας ήδη τα βλέπουμε π.χ. στη ‘συμφωνία’ με τους βόρειους γείτονες, οι οποίοι επωφελούνται από τη δική μας αβάσταχτη ελαφρότητα για να αποκομίσουν όσο γίνεται περισσότερα οφέλη. Εις βάρος μας, φυσικά.