‘Ο αρχιψεύταρος’

Θυμάμαι αναπόφευκτα τον παραπάνω τίτλο της κωμωδίας του Γ. Πάντζα (1971) κάθε φορά που βλέπω ή ακούω υψηλόβαθμους πολιτικούς να ανταλλάσσουν ‘φιλοφρονήσεις’ σε υψηλούς τόνους από το βήμα και τα έδρανα της Βουλής, όπως χθες στη συζήτηση για τον προϋπολογισμό. Ποια σχέση έχουν με την αλήθεια τα επιχειρήματά τους; Ή καλύτερα, ενδιαφέρεται κανείς απ’ αυτούς για την αλήθεια; [Εδώ βέβαια θυμόμαστε και την ρήση του μακαρίτη Χάρυ Κλυν: «Ποτέ δεν είπα ψέματα όταν η αλήθεια δεν μου έκανε κακό»] Το ενδιαφέρον τους εστιάζεται κυρίως στο αν θα κερδίσουν τη μάχη των εντυπώσεων, τίνος η φωνή θα ακουστεί πιο δυνατά, τίνος οι οπαδοί θα μεθύσουν περισσότερο με τη φωνή του ‘αρχηγού’. Κατά την ελληνική παροιμία, ο κάθε ‘γάιδαρος’ αποκαλεί τον κάθε ‘πετεινό’ κεφάλα, γεγονός που τους φέρνει όλους στον ίδιο παρονομαστή. Πόση εμπιστοσύνη μπορούν να εμπνεύσουν τέτοιοι άνθρωποι; Αλλά και πώς θα μπορούσε να σταθεί ανάμεσά τους κάποιος σώφρων και μετρημένος ‘Νέστορας’ που θα ήθελε να βάλει σε τάξη τα πράγματα; Κι ύστερα αναρωτιόμαστε γιατί οι λογικοί άνθρωποι δεν ασχολούνται με την πολιτική. Τον μπελά τους γυρεύουν;
     Κι αφού βρισκόμαστε στο κοινοβουλευτικό περιβάλλον, ας μην παραλείψουμε και την (αντιγράφω) ‘επιλογή της κυβέρνησης να καταθέσει προς ψήφιση σήμερα, με κατεπείγον νομοσχέδιο του υπουργείου Περιβάλλοντος, τροπολογία η οποία επαναφέρει ρύθμιση σύμφωνα με την οποία «όλες γενικά οι προμήθειες, εργασίες, μεταφορές και μισθώσεις για την προπαρασκευή και τη διεξαγωγή εκλογών εθνικής αντιπροσωπείας γίνονται με απευθείας ανάθεση»’. ‘Κατεπείγον’ και ‘τροπολογία’: δυο λέξεις που μυρίζουν όχι απλώς εκλογές αλλά στυγνό κομματικό Συμφέρον. Καταδικαζόμενες μετά βδελυγμίας από την εκάστοτε αντιπολίτευση, αποτελούν όργανα άσκησης συμφεροντολογικής εξουσίας από την εκάστοτε κυβέρνηση, ανεξαρτήτως χρώματος. Τόσο απλά, τόσο ανερυθρίαστα.