Προσόντα

Κάθε τόσο έρχεται κάτι νέο να μας ξαφνιάσει. Έτσι μαθαίνουμε ότι ο Ιάπωνας υπουργός που είναι υπεύθυνος για την ψηφιακή ασφάλεια δεν έχει χρησιμοποιήσει ποτέ ο ίδιος υπολογιστή, όπως ομολόγησε στη βουλή. «Από τα 25 μου δίνω εντολές στους υπαλλήλους και τους γραμματείς μου, κι έτσι εγώ δεν χρησιμοποιώ κομπιούτερ», είπε ο 68χρονος υπουργός, το επώνυμο του οποίου είναι – μη γελάσετε, παρακαλώ! – Σακουράδα. 

     Αλλά, εδώ που τα λέμε, προς τι η έκπληξη; Απ’ όσα ξέρουμε για τους πολιτικούς εν γένει, και ιδίως παρ’ ημίν, η γνώση σχετικά με το αντικείμενο του υπουργείου δεν είναι απαραίτητη, ίσως ούτε καν επιθυμητή προϋπόθεση για να διοριστείς στην ποθητή καρέκλα. Αν ρίξουμε μια πρόχειρη ματιά στα υπουργεία μας και τους επικεφαλής τους, τρέχοντες και προαπελθόντες, θα διαπιστώσουμε του λόγου το ασφαλές. Άμυνα, εξωτερική πολιτική, παιδεία, υγεία (για να θυμηθούμε τα πιο ουσιαστικά παραδείγματα) αποτελούν χώρους πρόσφορους για απασχόληση συνήθως κομματικά ευνοουμένων ερασιτεχνών, που βέβαια δεν μπορούν να γίνουν ειδικοί επαγγελματίες (με την υγιή έννοια του όρου) απλώς με το να φορέσουν φόρμες παραλλαγής ή λευκές μπλούζες (ίσως να διαφέρουν κάπως τα πράγματα στα οικονομικά υπουργεία, όπου ο κόμπος φτάνει στο χτένι και «ανάγκα και θεοί πείθονται»). Από αυτή την πραγματικότητα πιθανώς πηγάζει και η διάχυτη πεποίθηση ότι οποιοσδήποτε είναι ικανός για όλα, με τα γνωστά αποτελέσματα στη δημόσια ζωή. Συνεπώς, τι χρειάζονται οι εξετάσεις, οι αξιολογήσεις και τα παρόμοια;