Παιδιά και πάλι

Φαντάζομαι πως υπάρχουν διάφοροι τρόποι για να νιώσει κανείς νέος. Ο καλύτερος όμως, με διαφορά θα έλεγα, είναι να βρεθεί για λίγο με ανθρώπους με τους οποίους έζησε καθημερινά την νεότητά του: τους συμμαθητές του από τα χρόνια του πρώτου σχολείου. Αυτή την εμπειρία βιώσαμε χθες, πενήντα χρόνια μετά το γεγονός, όσοι αποφοιτήσαμε από το 57ο Δημοτικό της πόλης μας το καλοκαίρι του 1968. Για δυο ώρες ξανανταμώσαμε τους παλιούς εκείνους φίλους που αποτελούσαν τον πρώτο ομόκεντρο κύκλο της μικρής κοινωνίας έξω από την οικογένειά μας. Ήμασταν πολλοί τότε, εξήντα παιδιά σε δυο τμήματα στην έκτη τάξη. Βρεθήκαμε οι μισοί. Κάποιοι έστειλαν μηνύματα, άλλοι βρίσκονται εκτός Ελλάδος, έχουμε και πέντε καταγεγραμμένους μακαρίτες -- Πέτρος, Μιχάλης, δυο Παναγιώτηδες, Αλέκος -- υψώσαμε τα ποτήρια στη μνήμη τους. Για άλλους δεν είχαμε καμιά πληροφορία. Δοκιμάσαμε τη μνήμη μας και την ικανότητα να αναγνωρίσουμε πρόσωπα που δεν είχαμε ξαναδεί από τότε: κάποιοι έμειναν σχεδόν αναλλοίωτοι, για άλλους χρειάσθηκε αρκετή φαντασία και βοήθεια. Κοιτάξαμε τις παλιές φωτογραφίες από κάθε τάξη -- με τους πιο πολλούς είχαμε περάσει μαζί όλη την εξαετία. Ανταλλάξαμε ξεχασμένες ιστορίες και ανέκδοτα και τραγούδια της εποχής εκείνης, θυμηθήκαμε τους δασκάλους μας και το ξύλο που μας έδιναν. Δεν κάναμε λόγο για το πόσα εγγόνια έχουμε, για τα χάπια που παίρνουμε, για τα ποικίλα προβλήματα της επικαιρότητας: για δυο ώρες όλα αυτά ανήκαν στο μέλλον, κι εμείς βρισκόμασταν ξανά στο 1968 κι ετοιμαζόμασταν να δώσουμε εισαγωγικές για το Γυμνάσιο, να χωρίσουμε αγόρια από κορίτσια, όπως απαιτούσε η τάξη της εποχής. Η νοσταλγία ήταν διάχυτη: λιγότερο μιλούσαμε και περισσότερο αναπνέαμε την ατμόσφαιρα. Κανένας δεν έφυγε στενοχωρημένος. Όλοι είχαν μια αίσθηση βαθιάς ικανοποίησης, όλοι ζήτησαν επανάληψη σε κάποια κοντινή χρονική στιγμή, να μη χαθούμε, να μη ξεχασθούμε. Γεράσιμε, Γιώργο, Κορίνα, Ελένη, Σοφία, Γιώργο, Μιχάλη, Μαρία, Βασίλη, Μαρία, Ελένη, Ανθούλα, Δήμητρα, Σοφία, Παναγιώτη, Αλίκη, Μαρία, Νατάσα, Σοφία, Γεωργία, Χρήστο, Τάνια και Χρήστο (που ήρθες από την Αθήνα για την περίσταση), σας ευχαριστούμε από καρδιάς! «Να μας έχει ο Θεός γερούς, πάντα ν’ ανταμώνουμε».