Εκ των υστέρων

Προ ημερών είδαμε στις εφημερίδες την είδηση-προειδοποίηση ότι οι διάφορες εμπορικές εταιρείες (κάπου 4000, σύμφωνα με τα δημοσιεύματα) που φέρουν στην επωνυμία ή στα προϊόντα τους τις λέξεις ‘Μακεδονία’ ή ‘μακεδονικός’ θα πρέπει να σπεύσουν να τα κατοχυρώσουν διεθνώς. Καλά θα κάνουν βέβαια να φροντίσουν για την διατήρηση των επωνυμιών και των σημάτων τους. Όμως αυτή η σπουδή της εσχάτης ώρας μάλλον υποδηλώνει μια γενική μακροχρόνια ολιγωρία και έλλειψη προνοητικότητος και προωθητικής στρατηγικής (τόσο από την πλευρά των επιχειρήσεων όσο και από εκείνη του κράτους και των επαγγελματικών φορέων π.χ. επιμελητηρίων) σε εποχές που οι ‘άλλοι’ έτρεχαν και έπιαναν τις κατάλληλες θέσεις (θυμηθείτε τι έγινε στο παρελθόν με την δανέζικη ‘φέτα’ και άλλα παρόμοια παραδείγματα). Και βέβαια απηχεί την εθνική μας στάση αναμονής όλα αυτά τα χρόνια που οι βόρειοι γείτονες ‘έχτιζαν’ διεθνώς, με επιμονή και σχέδιο, ‘μακεδονική’ εθνότητα και γλώσσα.
     Έχουμε ξαναγράψει στο παρελθόν ότι, όπως φαίνεται, οι έννοιες ‘Έλληνας’ και ‘μακροπρόθεσμος σχεδιασμός’ είναι μάλλον ασύμβατες μεταξύ τους. Η λογική του «Έχουμε καιρό ακόμη» και του συναφούς «Θα δοθεί οπωσδήποτε παράταση» μας οδηγεί σε αναβολές επί αναβολών και παραπομπή στις ελληνικές καλένδες – να που έχουν κι αυτές τη θέση τους. Μη εξαιρώντας και τον εαυτό μου από τον γενικό αυτό κανόνα, βλέπω στον κοινό μας σχεδιασμό τον αυτάρεσκο λαγό του Αισώπου που τεμπέλιαζε ειρωνικά ενώ η χελώνα κουτσοπορευόταν προς το τέρμα του δρόμου. Ίσως μια μέρα η ιστορία της νεώτερης Ελλάδος να φέρει τον υπότιτλο «Χρονικό των χαμένων ευκαιριών». Αν δεν αλλάξουμε ρότα. 

[Απεστάλη στην Καθημερινή]