Προβλέψεις

Κάποιος από τους παλαιότερους αναγνώστες του ιστολογίου μπορεί να με εγκαλέσει για επανάληψη. Δεν θα επικαλεσθώ τη μητέρα της μαθήσεως, αλλά θα καλυφθώ πίσω από τη δικαιολογία ότι, εφόσον η ιστορία συνεχίζει να επαναλαμβάνεται (τι κακιά συνήθεια κι αυτή...), ιδίως στις αρνητικές της στιγμές, αναγκαστικά και κάποια σχόλια θα ακούγονται λίγο ‘χτεσινά’. Ας προχωρήσω.
     Λοιπόν, αν μια μέρα αρχίσω να αναγγέλλω δημόσια και προς κάθε κατεύθυνση ότι π.χ. θεραπεύω τον καρκίνο ή όποια άλλη ανίατη νόσο, η επιστημονική κοινότητα θα έχει κάθε δικαίωμα να με ’κράξει’, κατά το κοινώς λεγόμενο. Το ίδιο, σε μικρότερη κλίμακα, κινδυνεύω να πάθω αν υποσχεθώ σε ασθενή μου με σοβαρό πρόβλημα ότι εγώ σε κάθε περίπτωση θα τον κάνω καλά. Πολλοί έμπειροι γιατροί προτιμούν να δίνουν συγκρατημένες προγνώσεις και υποσχέσεις σε δύσκολες καταστάσεις. Ο πρώτος που θα χαρεί αν τα πράγματα πάνε καλύτερα θα είναι ο ίδιος ο γιατρός, έστω κι αν οι προβλέψεις του ήταν δυσοίωνες. Αντίθετα, αν τη δική του άμετρη αισιοδοξία ακολουθήσει επιδείνωση ή θάνατος του αρρώστου, η ντροπή θα είναι όλη δική του, με όλα τα συνακόλουθά της.
     Εδώ και πολύ καιρό ακούμε εξαγγελίες για ’καθαρή έξοδο’ της χώρας από τα μνημόνια τον Αύγουστο, και ουαί και αλίμονο σε όποιον δεν συμφωνεί με την επίσημη αυτή εκδοχή. Επειδή τέτοια μεγαλόστομα χαμπέρια (συγγνώμη για το... οθωμανικό) έχουμε ακούσει πολλές φορές (τελευταία το 2014), ας αφήσουμε να δείξει το μέλλον την αλήθεια του ρήματος. Αν τα πάμε καλά ως χώρα -- κάτι που όλοι ευχόμαστε -- πιστεύω ότι αυτό δεν θα περάσει απαρατήρητο. Το ίδιο και χειρότερο ισχύει και στην τυχόν αντίθετη περίπτωση. Τι νόημα έχουν οι καθημερινές φραστικές μονομαχίες που γεμίζουν τα δελτία ειδήσεων μέχρις αηδίας;
     Αναγνωρίζω βέβαια ότι ζητάω κάτι εξ ορισμού αδύνατο: από τους πολιτικούς να μη μιλάνε και να μην κάνουν δηλώσεις. Σταματώ λοιπόν, περιμένοντας το θαύμα.