Δεν πρόκειται για την ηθική υπόληψη, αλλά για την χρηματική αξία του συμπαθούς αυτού λαχανικού. Βλέπω λοιπόν στη Guardian ότι μετά από εννιά χρόνια το ανώτατο ακυρωτικό δικαστήριο της Ιταλίας αθώωσε έναν φτωχό άνθρωπο που πρωτοδίκως είχε καταδικασθεί σε πέντε μήνες φυλάκιση και πρόστιμο 500 ευρώ για την κλοπή μιας (αριθμός: 1) μελιτζάνας από ένα χωράφι για να ταΐσει το παιδί του. Χρειάστηκαν τόσα χρόνια δικαστήρια με αντίστοιχη δαπάνη σχεδόν 8000 ευρώ (που την πλήρωσε το δημόσιο, αφού ο κατηγορούμενος ήταν άπορος) για ένα θέμα που θα μπορούσε να είχε επιλυθεί σε καθαρά ανθρώπινο επίπεδο. Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς; Την ‘ανθρωπιά’ του μηνυτή ή την υπηρεσιακή συνείδηση του πρώτου δικαστηρίου; Με τα λόγια των Λατίνων προγόνων των δικαστών, ‘summum jus, summa injuria’ (απόλυτη δικαιοσύνη, απόλυτη αδικία). Προφανώς τέτοια... θαύματα συμβαίνουν ακόμη και στις λεγόμενες καλές οικογένειες.
Περίεργη υπόθεση.
ΑπάντησηΔιαγραφή