Διαμαρτυρίες

Ίσως η είδηση της ημέρας να είναι η χθεσινή αποχή χιλιάδων Αμερικανών μαθητών από τα μαθήματά τους σε 3000 σχολεία σε ολόκληρη τη χώρα επί 17 λεπτά (τόσοι ήταν οι νεκροί της τελευταίας μαζικής δολοφονίας στη Φλόριντα), σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την πρακτικά ανεξέλεγκτη οπλοκατοχή στη χώρα τους, που έχει οδηγήσει σε 7000 νεαρά θύματα την τελευταία πενταετία. Εντελώς ειρηνικά και χωρίς ζημιές, κραυγές και κομματικά συνθήματα, οι μαθητές έκαναν τις πορείες τους, πήγαν και στον Λευκό Οίκο – στο οποίο έστρεψαν επιδεικτικά τα νώτα σε ένδειξη απαξίωσης – και απόθεσαν στο γρασίδι του Καπιτωλίου 7000 παπούτσια, στη μνήμη των θυμάτων. Δεν συνηθίζονται αυτά στις ΗΠΑ, κι αυτό κάνει τη διαμαρτυρία ακόμη πιο χτυπητή. Ένα από τα συνθήματα των μαθητών ήταν το πολύ χαρακτηριστικό «Το 2020 όλοι εμείς θα ψηφίζουμε», που θυμίζει στους πολιτικούς το μόνο πράγμα που καταλαβαίνουν: τον φόβο του ‘μαυρίσματος’ στην κάλπη.
     Πριν δυο εβδομάδες ο πρόεδρος Τραμπ εξήγγειλε, στον απόηχο της τραγωδίας στη Φλόριντα, ότι θα ανέβαζε το όριο ηλικίας για νόμιμη κατοχή όπλων στα 21 έτη. Πριν μερικές ημέρες, υπό την πίεση μιας δικαστικής αγωγής από το λόμπι του NRA, απέσυρε την πρότασή του. Προ παντός να μη στενοχωρήσουμε τα ‘δικά μας παιδιά’ που συνεισφέρουν στα κομματικά ταμεία. Μπροστά στην πολιτική ισχύ (και το ανάλογο οικονομικό όφελος) τι είναι μερικές χιλιάδες νεκροί από ‘φιλικά πυρά’;
     Αν μπορούμε να προσθέσουμε κι ένα μήνυμα για τα καθ’ ημάς, αυτό θα ήταν ότι υπάρχουν πολλών ειδών σχολικές διαμαρτυρίες. Κάποιες αξίζουν τον θαυμασμό και την εκτίμησή μας, αλλά συμβαίνουν στην Εσπερία (οι εγχώριες αποβλέπουν σχεδόν αποκλειστικά στον χαβαλέ και την κομματική αντιπαράθεση). Μήπως στο συγκεκριμένο θέμα θα πρέπει να γίνουμε ‘Αμερικανάκια’;