Ερμηνεία

Ένας ανασχηματισμός προσφέρει πάντα τροφή για γράψιμο για πολλές μέρες, πριν και μετά την πραγμάτωσή του. Είναι κάτι σαν τα μεγάλα αθλητικά γεγονότα, όπου οι δυο ώρες απευθείας μετάδοσης σήμερα εισάγονται απαραιτήτως με μια ώρα pre-game και συνοδεύονται από τουλάχιστον δυο ώρες ανάλυση-νεκροψία του παιχνιδιού, όπου κάθε φάση του περνάει από ψιλό κόσκινο. Έτσι και στην πολιτική: αρχίζουμε με πιθανολογίες και υποθέσεις για τα πρόσωπα που θα μπουν και θα βγουν και συνεχίζουμε με τα αναμενόμενα αποτελέσματα, τις εκπλήξεις, τις εισόδους και τις εξόδους, και το τι σηματοδοτεί καθεμία από τις κινήσεις των πιονιών στη σκακιέρα του πρωθυπουργού (μόνος του παίζει το παιχνίδι αυτό). Όπως είπαμε, όχι απλώς τροφή, αλλά δείπνο γκουρμέ με πολλά πιάτα.
     Ωστόσο, για να μη μείνουμε στην πεζή και υλική σφαίρα, η ερμηνεία ενός ανασχηματισμού θυμίζει λίγο και την κριτική της ποίησης. Ως γνωστόν, ένα ποίημα λέει λίγα και αφήνει τα υπόλοιπα στη φαντασία των αναγνωστών. Κι όσο διαβάζει κανείς τέτοιες κριτικές αναλύσεις που προσπαθούν να απαντήσουν στο αγωνιώδες ερώτημα «Τι εννοεί ο ποιητής;», αναρωτιέται αν πράγματι ο ποιητής είχε στο μυαλό του όλα όσα του καταλογίζουν ή απλώς ξέχυνε στο λευκό χαρτί τη σύγχυση, την ταραχή, την αμηχανία του, τα αδιέξοδά του, ή και ‘ταναντία τούτων’. Έτσι και με την κριτική των ανασχηματισμών. Τα έχουμε ξαναγράψει, δεν χρειάζεται να προσθέσουμε κάτι περισσότερο στο παλιό αυτό πολιτικό παίγνιο.