Αποκαλύψεις

Διαβάζουμε κάθε τόσο (ιδίως στις αρχές του έτους) για υποθέσεις που έρχονται ξανά στο φως της δημοσιότητας μετά από 30-50 χρόνια, ανάλογα με τη νομοθεσία, στη Βρετανία και την Αμερική, όταν αποχαρακτηρίζονται τα μέχρι τότε απόρρητα έγγραφα, και παίρνουμε μια μυρωδιά για τα παιγνίδια που παίζονταν τότε είτε στο εσωτερικό της κάθε χώρας είτε στις σχέσεις της με τις άλλες. Είναι, τρόπον τινά, ένα είδος όψιμης διαφάνειας που αποκαθιστά (έστω στο ηθικό επίπεδο) την ιστορική αλήθεια για κάποια γεγονότα που στον καιρό τους είχαν οσμή σκανδάλου ή αποτελούσαν κατάφωρες αδικίες, όπως π.χ. το 2010 η περίπτωση του Αμερικανού πτεράρχου Τζων Λέιβελ για βομβαρδισμούς στο Βιετνάμ που έγιναν με προεδρική εντολή (του Νίξον) και όχι με δική του αυθαιρεσία, για την οποία και τον είχε καθαιρέσει τότε ο Πρόεδρος για να τηρήσει κάποια προσχήματα και να καλύψει τη δική του ‘λερωμένη φωλιά’. Καλώς ή κακώς, όλα τα κρυπτά δημοσιεύονται.
     Θα φανταζόμασταν κάτι τέτοιο να γίνεται στην Ελλάδα; Ποιες θα ήταν οι συνέπειες; Ποια τα εμπόδια; Θα αποδίδονταν πραγματικές ιστορικές ευθύνες (χωρίς να μας ενδιαφέρει αποκλειστικά και μόνο η ‘τιμωρία των ενόχων’) π.χ. για την υπόθεση Πολκ, για το Κυπριακό (σε κάθε φάση του), τη χούντα, τα Ίμια, τα όποια σκάνδαλα βράζουν κατά καιρούς στην πολιτική ζωή του τόπου; Ή θα δίνονταν απλώς αφορμές για ατέλειωτες αψιμαχίες εξεταστικών επιτροπών και για συγγραφή δημοσιογραφικών σήριαλ; Θα διδασκόμασταν κάτι από αυτή την πρόσφατη ιστορία; (οι όποιες αμφιβολίες είναι απόλυτα κατανοητές). Τελικά μήπως είμαστε καλύτερα στην άγνοιά μας;