Ονομάτων επίσκεψις

Με αφορμή τις τρέχουσες συζητήσεις για το ‘όνομα’, θα μπορούσε κανείς να ανατρέξει στους ποιητές με πρώτο τον Σαίξπηρ, που βάζει στο στόμα της Ιουλιέτας εκείνο το πασίγνωστο: «Τι είναι ένα όνομα; Αυτό που λέμε ρόδο, και με όποιο άλλο όνομα το ίδιο γλυκά θα μύριζε». Είναι, αλήθεια, έτσι; Ίσως ναι, για τον κάθε Ρωμαίο και την Ιουλιέτα του. Για το δικό μας θέμα όμως ας πάμε στον Καβάφη.
    Λοιπόν, ‘τιμή σ’ εκείνους όπου στην ζωή των’ προσπαθούν -- έστω και για την τιμή των όπλων -- ‘να φυλάττουν Θερμοπύλες’.
     Να διαδηλώνουν και να συλλαλούν για ένα όνομα.
     Να γράφουν... έστω και με κίνδυνο να δείχνουν γραφικοί.
     Έστω κι αν προβλέπουν -- ‘και πολλοί προβλέπουν’ -- τον έντιμο συμβιβασμό,  στο όνομα της γεωπολιτικής ισορροπίας.
     Κάτι σαν έναν συμβατικό γάμο, όπου κάποιοι συμφωνούν, ή εξαναγκάζονται, παρ’ όλες τις διαφωνίες και διαφορές τους, να συνυπάρχουν για χάρη παιδιών, γονιών, συμφερόντων.
     Έτσι κι εδώ, τα ποικίλα συμφέροντα βλέπουν τον ‘έντιμο συμβιβασμό’ ως ‘μια κάποια λύση’. Μόνο που τους ‘βαρβάρους’ δεν τους περιμένουμε μάταια στην αγορά, όπως ο ποιητής. Έχουμε ‘Λαιστρυγόνας και Κύκλωπας και θυμωμένον Ποσειδώνα’ ανάμεσά μας, γύρω μας, κοντά αλλά και πιο μακριά, έτοιμους να μας προσφέρουν λύσεις σε όλα τα προβλήματα.
     Με το ανάλογο τίμημα (άλλωστε, παίρνει κανείς τίποτε τζάμπα στον κόσμο;).
     Και τι μας ζητούν, βρε αδερφέ;
     Κάτι τόσο δα: να εκχωρήσουμε ένα όνομα, που θα το χρησιμοποιούν οι γείτονές μας erga omnes (αφού θυμηθήκαμε και την... κλασική μας παιδεία).   
     ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ.
     ‘Τι είναι ένα όνομα’, αλήθεια;
     Εννιά γράμματα, μερικές χιλιάδες χρόνια ιστορία.
     Πόσο κοστίζουν άραγε στο παγκόσμιο χρηματιστήριο αξιών;