Σακούλες

Με το άνοιγμα της καινούργιας χρονιάς κάτι νέο μπήκε στη ζωή μας, ή καλύτερα κάτι παλιό και γνώριμο προσπαθεί να βγει. Ή, ακόμη καλύτερα, προσπαθούν να μας το βγάλουν, δεν ξέρω με πόση επιτυχία. Ας μη σας παιδεύω άλλο. Πρόκειται για τις νάιλον σακούλες. Πανταχού παρούσες ως τώρα, κατά χιλιάδες και εκατομμύρια περνούν καθημερινά από τα χέρια μας, φιλοξενώντας οτιδήποτε, από το ελάχιστο ‘κάτι’ που αγοράζουμε σε οποιοδήποτε κατάστημα μέχρι τα κυβικά μέτρα των απορριμμάτων που αθροίζουμε με τον τρόπο της ζωής μας. Βιβλίο παίρνεις; Σακούλα. Γλυκά παίρνεις; Σακούλα. Ένα κουτί Ντεπόν από το φαρμακείο; Σακουλάκι. Τα ψώνια της εβδομάδος από το σούπερ μάρκετ; Σακούλες (και δυο-τρεις ακόμη για περίσσευμα). Και πάει λέγοντας. Κι αυτά ως προς τα εισερχόμενα. Το ίδιο όμως ισχύει και για τα εξερχόμενα: μπορεί να βγάζουμε πολλές σακούλες με λίγα ή περισσότερα σκουπίδια, ακόμη και δυο και τρεις φορές τη μέρα.
     Αυτά μέχρι τις 31 Δεκεμβρίου. Με την πάροδο του χρόνου μάθαμε ότι οι αθώες κατά το φαινόμενο σακούλες μόνο αθώες και ακίνδυνες δεν είναι. Δεν ανακυκλώνονται, μένουν στο περιβάλλον, μολύνουν τους ωκεανούς ακόμη και σε απίθανες περιοχές (π.χ. το νησί Χέντερσον), καταπίνονται και θανατώνουν ζώα και ψάρια και πουλιά. Κι επειδή ο αριθμός τους σε παγκόσμια κλίμακα ανέρχεται σε δισεκατομμύρια (μήπως λίγα λέω;), γίνονται προσπάθειες να περιορισθεί η χρήση τους, ή μάλλον η κατάχρησή τους. Κι έτσι εφαρμόζεται από την Πρωτοχρονιά η χρέωση της κάθε σακούλας.
     Θεωρητικά αυτό σημαίνει ότι θα σκεφτόμαστε αν με κάθε αγορά μας χρειάζεται και σακούλα. Κάποιοι θυμήθηκαν τις πάνινες τσάντες και τα δίχτυα με τα οποία πηγαίναμε για ψώνια στην παιδική μας ηλικία. Δεν πέρασαν όμως πολλές μέρες και άρχισαν να ακούγονται διάφορα, όπως: «Δεν θέλετε σακούλα; Εγώ πάντως σας τη χρέωσα». Κάποιοι έμποροι χρεώνουν μεν τη σακούλα, αλλά δεν επιφορτίζουν τον πελάτη με το κόστος της, ιδίως όταν το εμπόρευμα είναι κάποιας αξίας (π.χ. ρούχα ή παπούτσια). Και βέβαια, κοιτάζοντας την παρακάτω εικόνα, αναρωτιέται κανείς: Καλά οι σακούλες. Τι γίνεται με όλες τις άλλες πλαστικές συσκευασίες που αντικρύζουμε σε κάθε γωνιά του μικροκόσμου μας; Κουτιά, μπουκάλια, βάζα, σωληνάρια κάθε σχήματος και μεγέθους και για οποιοδήποτε προϊόν, όλα αυτά δεν είναι πλαστικά και δεν προσθέτουν ανάλογη επιβάρυνση στο περιβάλλον μας; 

[από ΕΔΩ]

     Υπάρχει άραγε λύση στο πρόβλημα; Τι θα πρέπει να κάνουμε; Να παίρνουμε μαζί μας γυάλινα μπουκάλια για κέτσαπ, λάδι, απορρυπαντικό πιάτων, Κόκα Κόλα;... Κάποτε γινόταν κι αυτό, σε περιορισμένη κλίμακα (θυμούμαι την εποχή που μας ζύγιζαν άδειο το βάζο και στη συνέχεια μας το γέμιζαν π.χ. με μέλι, μαρμελάδα ή ταχίνι). Πρακτικά βέβαια μια τέτοια τακτική είναι ανέφικτη, αφού τα περισσότερα είδη που καταναλώνουμε δεν διατίθενται χύμα. Ίσως πιο ουσιαστικό θα ήταν να αρχίσουμε να εξετάζουμε προσεκτικά την κατανάλωση που κάνουμε και να σκεφτούμε: υπάρχει κάτι περιττό σε όλα αυτά που θέλω να ψωνίσω; Ίσως μακροπρόθεσμα, και με ανάλογη εκπαίδευση σε σχολεία και στα μέσα ενημέρωσης, κάπου να φτάσουμε. Ωστόσο, ας έχουμε στο νου μας και το περίφημο δεύτερο θερμοδυναμικό αξίωμα που λέει με απλά λόγια ότι κάθε ανθρώπινη ενέργεια αυξάνει την εντροπία, δηλαδή τα σκουπίδια στο περιβάλλον. Με τα όποια μέτρα ο μεταπτωτικός κόσμος μπορεί να αναβάλλει για λίγο την αυτοκαταστροφή του, αλλά οι δείκτες του οικολογικού ρολογιού κινούνται αδυσώπητα προς την ώρα μηδέν.