Οφειλές

Ακούσαμε για πολλοστή φορά στο σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα για τον δούλο που του χάρισε ο κύριός του δισεκατομμύρια, κι εκείνος φεύγοντας μετά τη διαγραφή του χρέους πήγε κι έκλεισε στη φυλακή έναν συνάδελφό του που του χρωστούσε ένα κατοστάρικο. Αποτέλεσμα; Να ακούσει από τον κύριό του την φοβερή εκείνη φράση, υπόμνηση και ερώτηση συγχρόνως: «Δοῦλε πονηρέ, πᾶσαν τὴν ὀφειλὴν ἐκείνην ἀφῆκά σοι, ἐπεὶ παρεκάλεσάς με. Οὐκ ἔδει καὶ σὲ ἐλεῆσαι τὸν σύνδουλόν σου, ὡς καὶ ἐγώ σε ἠλέησα;»
     Συνήθως στο άκουσμα αυτό μένουμε στην ανάγκη της συγχώρησης προς τους άλλους ως προϋπόθεσης για να συγχωρηθούμε κι εμείς από τον Θεό. Αν σκεφθούμε λίγο βαθύτερα, μήπως θα πρέπει να αναλογισθούμε ότι όλοι είμαστε χρεώστες (με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, για όσα διαθέτουμε ως ‘φυσικά’ αγαθά, χαρίσματα, κάθε είδους μικρά και μεγάλα δώρα), και όχι μόνο δεν έχουμε ξεπληρώσει τά χρέη μας, αλλά ούτε καν τα λογαριάζουμε ως χρέη; «Τί δὲ ἔχεις ὃ οὐκ ἔλαβες;» θα μας ρωτούσε ο Απ. Παύλος. Αν κάπως έτσι βλέπαμε τα πράγματα (όχι με στενά οικονομική έννοια αλλά γενικά σαν σχέση αλληλεξάρτησης και αμοιβαίας ευθύνης), δεν θα ήταν διαφορετική η στάση μας απέναντι σε όλους τους άλλους που πάντα «μας χρωστάνε»; Ακόμη και η σχέση του κράτους με τους πολίτες του θα μπορούσε να τεθεί σε μια πιο δίκαια, και συνεπώς πιο φιλάνθρωπη βάση.