Κλήρος

Μια και πολύς ο δημόσιος λόγος για κλήρους και κληρώσεις αυτές τις μέρες, αξίζει τον κόπο να θυμηθούμε την πρώτη ενέργεια της Χριστιανικής Εκκλησίας μετά την Ανάληψη του Κυρίου, τότε που «του πλήθους των πιστευόντων ήν η καρδία και η ψυχή μία». Οι Απόστολοι, ενώ περιμένουν την εκπλήρωση της υπόσχεσης του Κυρίου για την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος, προχωρούν στην εκλογή διαδόχου του εξωμότη Ιούδα. Έχει σημασία ο τρόπος της εκλογής στις λεπτομέρειές του. Ολόκληρο το σώμα προτείνει δυο υποψηφίους που να πληρούν τις απαραίτητες προϋποθέσεις (να έχουν ζήσει από την αρχή ως το τέλος τη δημόσια ζωή και δράση του Κυρίου, ώστε να είναι μάρτυρες της Αναστάσεως), και στη συνέχεια προσεύχονται ώστε ο «πάντων καρδιογνώστης Κύριος» να αναδείξει αυτόν που θα αναλάβει την υψηλή θέση του Αποστόλου. Ρίχνουν στη συνέχεια κλήρο και αποδέχονται το αποτέλεσμα ως έκφραση της βουλής του Θεού. Κατά σύμπτωση, τον δια κλήρου εκλεγμένο Απόστολο Ματθία τιμούσε χθες η Εκκλησία.
     Δεν χρειάζεται να κάνουμε συγκρίσεις. Καταλαβαίνει κανείς ότι η κλήρωση δεν είναι από μόνη της κακή, όταν προηγείται η σωστή επιλογή των υποψηφίων και η προσευχή για το αποτέλεσμα. Δυστυχώς όμως σήμερα ακόμη και στα εκκλησιαστικά πράγματα η όλη διαδικασία έχει  στρεβλωθεί από ανθρώπινες σκοπιμότητες και επιδιώξεις. Έως πότε;