'Εξέλιξη και καρκίνος'

Υποσχέθηκα να γράψω κάτι για το συνέδριο με τον τίτλο αυτό που παρακολούθησα πρόσφατα. Σε αντίθεση με όσα έχουμε συνηθίσει στα επιστημονικά συνέδρια, δεν επρόκειτο για τεράστια, πολυπρόσωπη και εν πολλοίς εμπορική εκδήλωση. Ωστόσο το μικρό μέγεθος (όλοι οι σύνεδροι μαζί δεν γεμίζαμε το πολύ άνετο – και ευχάριστα δροσερό εν μέσω καύσωνος – αμφιθέατρο του Τελλογλείου) και η σχετικά περιορισμένη δημοσιότητά του δεν μαρτυρούσε την ποιότητα της διοργάνωσης και το περιεχόμενό του. Ας σημειώσω για λόγους ιστορικούς ότι ήταν η συνέχεια του συνεδρίου της Χάλκης του 2015. Κι αν εκείνο είχε ως πρωταρχικό θέλγητρο την ιδιαιτερότητα του τόπου, το φετινό ήταν ισάξιο εκείνου σε θεματολογία και σε ποιότητα ομιλητών.
     Ενδεικτικά σημειώνω κάποια από τα θέματα: Ιστορία της θεραπευτικής του καρκίνου. Εξέλιξη και καρκίνος. Ψυχο-ογκολογία και αδήλωτα πάθη στον καρκίνο. Ο φόβος του θανάτου και πώς αντιμετωπίζεται. Η νίκη ενάντια στον παιδιατρικό καρκίνο. Το κυνήγι της μακροζωίας. Το γονιδίωμα και ο καρκίνος. Μοριακή γενετική, ορμονοθεραπεία, ανοσοθεραπεία, ανακουφιστική φροντίδα, στοχευμένες θεραπείες και προγνωστικοί δείκτες. Τεχνητή νοημοσύνη και έμπειρα συστήματα διάγνωσης. Βιοηθική. Κόστος της θεραπείας του καρκίνου. Κινήματα ασθενών. Φωτογραφία και ζωγραφική στον καρκίνο. Η συναπόφαση στην αντιμετώπιση του καρκίνου. Κι ένα σωρό άλλα.
     Δυο μειονεκτήματα έχουν τέτοιες διοργανώσεις. Το ουσιαστικό περιεχόμενο σημαίνει ότι μαγεύεται κανείς από τους ομιλητές, του γεννιούνται ερωτήματα, θέλει διάλογο, αλλά συνήθως το πρόγραμμα βγαίνει από τα χρονικά του περιθώρια, με θύμα πάντα τη συζήτηση. Τα ‘πηγαδάκια’ στα διαλείμματα του καφέ δεν επαρκούν για να καλύψουν τις ανάγκες αυτές. Μήπως λιγότερα θέματα και περισσότερος διάλογος θα ήταν μια κάποια λύση;
     Και το δεύτερο. Όλα κάποτε φτάνουν στο τέλος, και απομένει η ανάμνηση. Μόνο; Ένα συνέδριο αποτελεί  συσσώρευση εμπειριών, γνώσεων, ιδεών, επαφών, ερεθισμάτων, σημειώσεων, βιβλιογραφικών αναφορών… Όλα αυτά χρειάζονται ταξινόμηση, επανάληψη, προεκτάσεις, περίσκεψη, εμβάθυνση. Για τις 2-3 μέρες του συνεδρίου χρειαζόμαστε τουλάχιστον μία εβδομάδα δουλειά επιπλέον (κάτι σαν τις πολύωρες αναλύσεις των ποδοσφαιρικών τηλεοπτικών μεταδόσεων). Έρχονται όμως οι καθημερινές φροντίδες, οι ασθενείς, τα ραντεβού, οι γάμοι, οι κοινωνικές υποχρεώσεις, τα διαβάσματα, οι προγραμματισμένες εργασίες, το επόμενο meeting… Πού χρόνος για σκέψη; Κι όμως, δεν πρέπει να περνούν έτσι οι ουσιαστικές αυτές ευκαιρίες μάθησης και πνευματικής ωρίμανσης. Ο προβληματισμός που γεννούν πρέπει να γίνεται κίνητρο για περαιτέρω σπουδή, και για μια ακόμη καλύτερη επόμενη συνάντηση.