Παρασκευή καλοκαιριού

Είναι μια από κείνες τις μέρες που εύχεσαι και ελπίζεις να τελειώσεις εγκαίρως τις πρωινές εκκρεμότητες και να προλάβεις να πάρεις το δρόμο προς την εξοχή πριν αρχίσει η αθρόα μεσημβρινή έξοδος. Όμως, όπως συχνά συμβαίνει, «άλλα Θεός κελεύει», ή, όπως λέει κάποιος με άλλα λόγια, όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια, ο Θεός χαμογελάει.
     Ανοίγοντας το ραδιόφωνο ενώ οδηγώ προς την κλινική πιάνω τη λέξη ‘σεισμός’. Ήταν η σειρά της Κω χθες τη νύχτα να δοκιμάσει τον «κλόνον της γης»: 6,6 Ρίχτερ, με δυο νεκρούς, δεκάδες τραυματίες, κάποιους σοβαρά, με πολλές υλικές ζημιές. Και βέβαια, μια και είμαστε εν μέσω θέρους, με άμεσες και απώτερες συνέπειες για την τουριστική κίνηση του νησιού. Σε κάθε περίπτωση, μια ακόμη «τρανταχτή» υπόμνηση για το εύθραυστο του κόσμου αυτού, που τον θεωρούμε συνήθως ακλόνητο.
     Επιστροφή στα καθημερινά μας. Έχω μια άρρωστη με ένα περίεργο αυτοάνοσο πρόβλημα, που περιμένει εξιτήριο. Αυτό σημαίνει οδηγίες, εξηγήσεις, συνταγή, παραπεμπτικά για τις επόμενες εξετάσεις της. Όλα αυτά χρειάζονται χρόνο, αλλά είναι ανώδυνα, δεν καταναλώνουν ψυχική ενέργεια. Εδώ τουλάχιστον έχει αποκεισθεί κάτι χειρότερο. Πάμε παρακάτω.
     Έρχεται ένας ασθενής προγραμματισμένος για βρογχοσκόπηση. Νεώτερός μου, έχει δυο χρόνια που μάχεται με τον καρκίνο, τώρα έχει δύσπνοια και αιμοπτύσεις, κι ο ένας του πνεύμονας είναι κλειστός. Η εξέταση γίνεται χωρίς δυσκολία, τα ευρήματα επιβεβαιώνουν την ακτινολογική εικόνα: έχει πλήρη απόφραξη στη μια πλευρά. Ώρα για ακτινοβολία, σε μια προσπάθεια μιας ακόμη αναβολής, μιας ακόμη προθεσμίας ζωής.
     Η πρόσφατη ασθενής μου με τον πυρετό και την πλευρίτιδα επανέρχεται: τα ενοχλήματά της επιμένουν, το άγχος της αυξάνεται και γίνεται μεταδοτικό. Μήπως μας διαφεύγει κάτι; Το ερωτηματικό της εμβολής, άπαξ και τεθεί, οφείλει να απαντηθεί είτε θετικά είτε αρνητικά με σίγουρο τρόπο, κι αυτό σημαίνει αξονική αγγειογραφία. Χρειάζεται αρκετή διπλωματία για να πεισθεί να ξεπεράσει τους φόβους της, αλλά τα αποτελέσματα είναι καθησυχαστικά. Νέα συνταγή και οδηγίες, και τελικά βρισκόμαστε και... γείτονες.
     Ανάμεσα σε όλα αυτά χτυπάει το τηλέφωνο. Είναι μια ασθενής με δύσπνοια από μακρυά. Θα προλάβει να έρθει; Της δίνω μια ώρα περιθώριο, ελπίζω να έχω φύγει ως τότε. Με ξαναπαίρνουν σε λίγο: θα πάνε κάπου πιο κοντά τους, ευχαριστούμε. Τους ευχαριστώ κι εγώ. Ο επόμενος!
     Ο νόμος της σειράς δεν κοιμάται στην ιατρική πράξη, απλώς σιγοδουλεύει. Ένας συνταξιούχος συνάδελφος εμφανίζεται με δύσπνοια και με μια ακτινογραφία με λίγο υγρό. Ωστόσο δεν έχει άλλα ανησυχητικά σημεία, και η ιστορία μοιάζει να οφείλεται στην καρδιά του. Τροποποιούμε λίγο τη συνηθισμένη του αγωγή και δίνουμε ραντεβού να ξαναδούμε το θέμα μετά το σαββατοκύριακο.
     Δεν συμβαίνει το ίδιο και με τον επόμενο ασθενή, που έρχεται κι αυτός με πρόσφατη δύσπνοια και με τον ένα πνεύμονα τελείως γεμάτο από υγρό, που στη βελόνα της παρακέντησης έχει το χρώμα του ώριμου κερασιού. Του βγάζω ένα λίτρο για άμεση ανακούφιση, με μια παγωμάρα στην καρδιά για την προσδοκώμενη αιτία, που κάθε άλλο παρά καλή θα είναι. Οψόμεθα.
     Με τούτα και με κείνα, η ώρα έχει πάει τρεις. Ούτε συζήτηση για έγκαιρη αναχώρηση. Φαγητό και λίγος ύπνος, με τη σκέψη ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι, και τόσοι άλλοι, αντιμετωπίζουν πολύ σοβαρώτερα προβλήματα στη ζωή τους, που μάλιστα ανακύπτουν ως «κεραυνοί εν αιθρία». Όπως η Αγγλίδα τουρίστρια που από την παραλία βρέθηκε εν μια νυκτί στην εντατική μας και στον προθάλαμο του άλλου κόσμου, με βαριά σηπτική κατάσταση. Για διακοπές ξεκίνησε, αλλά «όσα φέρνει η ώρα δεν τα φέρνει ο χρόνος», όπως επέμενε να μου θυμίζει ο λοχαγός μου όταν του ζητούσα να λείψω μερικές ώρες από το στρατόπεδο της Ρεντίνας.
     Τελικά, δεν έχω λόγο να γκρινιάξω. Ακόμη και με κάποιες ώρες καθυστέρηση, η αναπαυτική έξοδος δεν ματαιώθηκε. Δόξα τω Θεώ.