Η βραδινή ακολουθία της Μεγάλης Τρίτης είναι πασίγνωστη στους Χριστιανούς για το ‘μέγα ιδιόμελον’ της Κασσιανής, με την εμπνευσμένη ποίηση, την πλούσια θεολογία, αλλά και την περίτεχνη μελοποιία του. Ωστόσο, αυτό είναι το αποκορύφωμα μιας ολόκληρης σειράς ύμνων που αντιδιαστέλλουν τη σωτήρια μεταστροφή της αμαρτωλής γυναίκας με το προδοτικό κατάντημα του πρώην αποστόλου Ιούδα Ισκαριώτη. Για την πρώτη η προηγούμενη άθλια ζωή διαγράφηκε με μια ριζική πράξη μετανοίας, ενώ για τον δεύτερο το αποστολικό αξίωμα δεν εξασφάλισε από μόνο του την αιωνιότητα, αφού «τα στερνά δεν τίμησαν τα πρώτα», σύμφωνα με το λαϊκό λόγιο. Αυτή την αντιδιαστολή κάνει ο ποιητής του ακόλουθου τροπαρίου από τους Αίνους:
Ὅτε ἡ ἁμαρτωλός προσέφερε τὸ μύρον, τότε ὁ μαθητής συνεφώνει τοῖς παρανόμοις·
ἡ μὲν ἔχαιρε κενοῦσα τὸ πολύτιμον, ὁ δὲ ἔσπευδε πωλῆσαι τὸν ἀτίμητον·
αὕτη τὸν Δεσπότην ἐπεγίνωσκεν, οὗτος τοῦ Δεσπότου ἐχωρίζετο·
αὕτη ἠλευθεροῦτο, καὶ ὁ Ἰούδας δοῦλος ἐγεγόνει τοῦ ἐχθροῦ·
δεινὸν ἡ ῥαθυμία! μεγάλη ἡ μετάνοια!
ἥν μοι δώρησαι Σωτήρ, ὁ παθὼν ὑπὲρ ἡμῶν, καὶ σῶσον ἡμᾶς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου