Δικαιοσύνη

Πολλά γράφτηκαν τις μέρες που πέρασαν για τα εγκαίνια του ‘μουσείου Μπελογιάννη’. Δεν υπάρχει λόγος να ανασκαλεύει κανείς ξανά και ξανά τέτοιες υποθέσεις -- άλλωστε, οι όποιες αναφορές σε Γράμμο, Βίτσι, Κόνιτσα, Λιτόχωρο, Μελιγαλά, Νάουσα, σύνταγμα Μακρυγιάννη κτλ. ως γνωστόν είναι ‘γιορτές μίσους’, ενώ η ίδρυση μουσείων και ανέγερση αδριάντων για τους δράστες της ‘απέναντι’ πλευράς είναι καταφανώς εκδηλώσεις... Χριστιανικής αγάπης και συγχωρητικότητος. Δεν είμαι υπέρμαχος της θανατικής ποινής για οποιονδήποτε λόγο και για κανέναν άνθρωπο και, δόξα τω Θεώ, την είδα να καταργείται στη χώρα μας και ελπίζω να μην την ξαναβγάλουμε ποτέ από το χρονοντούλαπο. Αυτό δεν σημαίνει ότι όσοι την υπέστησαν κάποτε, και μάλιστα σε εποχές δύσκολες, μετά από χρόνια τραγικά για τη χώρα, ήταν αθώες περιστερές και πρέπει να ‘αγιοποιηθούν’. Σύμφωνα με τον λόγο του Χριστού, «πάντες οἱ λαβόντες μάχαιραν ἐν μαχαίρᾳ ἀποθανοῦνται». Κάποια στιγμή αποδίδεται δικαιοσύνη ανάλογη με τα αδικήματα του καθενός. Κι αν η ανθρώπινη δικαιοσύνη συχνά έχει τις αδυναμίες και τις ατέλειές της, η τελική και απόλυτα δίκαιη κρίση θα είναι του Θεού, για όλες τις πλευρές. Και κανένας δεν θα μπορεί να έχει παράπονο ή να ασκήσει έφεση. Τελεία και παύλα.