Μνήμες

Οι γιορτές είναι για να χαιρόμαστε. Πρωτίστως βέβαια «μὴ πανηγυρικῶς, ἀλλὰ θεϊκῶς· μὴ κοσμικῶς, ἀλλ᾿ ὑπερκοσμίως», όπως τονίζει ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος και άλλοι Πατέρες, χωρίς να αρνούνται και την κατά κόσμον χαρά και τέρψη στους πιστούς που ετοιμάσθηκαν, εγκρατεύθηκαν, νήστεψαν. Είναι όμως πάντα ανάμικτες με τη θύμηση ανθρώπων που έφυγαν από κοντά μας, για να μας περιμένουν σε μιαν άλλη ζωή. Πριν ένα χρόνο, ανήμερα Χριστούγεννα, αναχώρησε ο Λάζαρος, μετά από μια βραχυχρόνια αλλά ταχείας εξέλιξης αρρώστια. Και σήμερα κλείνουν είκοσι χρόνια από τότε που αποχαιρετίσαμε τη φίλη μας Καλλιόπη, που είχε περάσει εικοσιπέντε μήνες σε ‘άγρυπνο κώμα’, μια δύσκολη νευρολογική κατάσταση που νόμιζες ότι σε κοιτάζει χωρίς να έχει καμία απολύτως αντίδραση ή άλλη ένδειξη αντίληψης ή κατανόησης ή εγκεφαλικής λειτουργίας, ένα ιατρικό μυστήριο. Δείγματα του πόσο ευάλωτοι είμαστε, πόσο εύθραυστη είναι η ύπαρξή μας, την οποία τόσο έχουμε περί πολλού, αλλά τόσο λίγο καταλαβαίνουμε. Κεκοιμημένοι οι φίλοι μας, γιορτάζουν αλλού, αλλά είναι και κοντά μας αοράτως. Δεν τους ξεχνούμε, χρονιάρες μέρες.