Ρωμαϊκά

Πιθανώς είναι γνωστή σε πολλούς η ιστορία για τον σκληρό Ρωμαίο αυτοκράτορα που θέλησε να δει ο ίδιος πόσο (δεν) τον αγαπούσαν οι υπήκοοί του. Έτσι ντύθηκε πολίτης και πήρε τους δρόμους και δεν άργησε να διαπιστώσει ότι το γενικό αίσθημα του κοινού ήταν εναντίον του. Ένα βραδάκι μπήκε σε κάποιο ναό και είδε μια γριούλα μόνη να προσεύχεται και να ζητάει από τους θεούς να έχουν καλά τον αυτοκράτορα. Παραξενεμένος τη ρώτησε: «Γιαγιά, αγαπάς τον αυτοκράτορα; Όλη η πόλη μόνο κατάρες έχει γι’ αυτόν!» Αποκρίθηκε η γιαγιά: «Κακός, ψυχρός κι ανάποδος είναι, γιέ μου. Αν όμως φύγει αυτός, ο επόμενος μπορεί να είναι χειρότερος».
     Δεν τρέφω ιδιαίτερη συμπάθεια για την ‘πρώτη φορά’ δυσώνυμη κυβέρνηση της χώρας. Ωστόσο, βλέποντας την καθημερινή ‘πολιτεία’ της δυνάμει διάδοχης κατάστασης, με το γελοίο ‘παρών’ (θα μου εξηγήσει κάποιος τι διαφέρει το... παρόν από την αποχή;) σε μια ψηφοφορία που δεν ήταν δα και για μείζον εθνικό θέμα, αναρωτιέμαι μήπως η λογική της Ρωμαίας γριούλας εξακολουθεί να έχει κάποια βάση.