Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι, κυρίως (και δυστυχώς) στον τεχνολογικά προηγμένο κόσμο, που θεωρούν φυσική, ακόμη και επιβεβλημένη, την καταστροφή των μειονεκτικών ατόμων, με βάση την ψυχρή λογική του ωφελιμισμού και του ευδαιμονισμού. Έτσι πρόσφατα ανακοινώθηκε ότι βρέθηκε εξέταση αίματος της μητέρας που ανιχνεύει με ακρίβεια 99% το σύνδρομο Down στο έμβρυο που αυτή κυοφορεί. Το συμπέρασμα ήταν ότι μπορούμε να εξαλείψουμε το σύνδρομο Down... πώς; Σκοτώνοντας με έκτρωση όλα τα έμβρυα που δέχονται μια τέτοια διάγνωση. Αντιδρώντας στη ‘λογική’ αυτή μια Αγγλίδα ηθοποιός, η Sally Phillips, γύρισε ένα ντοκυμαντέρ, βασισμένο στη δική της εμπειρία ως μητέρας παιδιού με σύνδρομο Down, με το οποίο λέει σε όλους τους θιασώτες της ευγονικής ότι δεν ξέρουν τι θα έχανε ο κόσμος αν εξαφάνιζε όλα αυτά τα ‘προβληματικά’ παιδιά.
Σκεφτόμουν τα παραπάνω χθες βράδυ καθώς διαβάζαμε το Ψαλτήρι δίπλα στον κεκοιμημένο φίλο μας Ευγένιο. Ο Ευγένιος δεν είχε σύνδρομο Down, αλλά γεννήθηκε με σοβαρή σωματική και νοητική αναπηρία. Φορτίο δύσκολο για τον ίδιο και τους γονείς του, που όμως το σήκωσαν με αγάπη και αφοσίωση αξιοθαύμαστη. Έτσι ο Ευγένιος μεγάλωσε μέσα σ’ ένα περιβάλλον που τον αγκάλιασε ως μέλος του οικογενειακού και κοινωνικού σώματος. Ζούσε μαζί με όλους επί 29 χρόνια, ταξίδευε στον κόσμο με τους γονείς του, συμμετείχε σε όλες τις εκδηλώσεις της οικογενείας, χαιρόταν με τον δικό του απλό και άδολο τρόπο την παρουσία των πολυάριθμων φίλων του. Όσοι τον γνώρισαν τον αγάπησαν, κι εκείνος ανταπέδιδε πρόθυμα την αγάπη αυτή. Πριν μερικούς μήνες οι ιατρικές του εξετάσεις έδειξαν δεν είχε περιθώρια επιβίωσης και προϊδέασαν τους γονείς του για το επικείμενο τέλος, χωρίς δυνατότητα παρέμβασης. Και χθες ο Ευγένιος κοιμήθηκε δίπλα στον πατέρα του και πέταξε από τον κόσμο μέσα στον ύπνο αυτό, κυριολεκτικά σαν ένα πουλάκι.
Ακούγοντας στο νεκρώσιμο τρισάγιο τη γνωστή δέηση «παν αμάρτημα το παρ’ αυτού πραχθέν... συγχώρησον», συλλογίστηκα ότι μόνο τέτοιοι άνθρωποι, απλοί και ‘πτωχοί τω πνεύματι’ θα μπορούσαν να θεωρηθούν ως αναμάρτητοι. Κι αν επιτρέπεται να προδικάσουμε με το δικό μας μυαλό την κρίση του Θεού, ισχύει και γι’ αυτούς εκείνο πού λέγει ο Κύριος ότι ο ίδιος «περιζώσεται καὶ ἀνακλινεῖ αὐτοὺς, καὶ παρελθὼν διακονήσει αὐτοῖς», «καὶ ἐξαλείψει ὁ Θεὸς πᾶν δάκρυον ἐκ τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῶν». Καλόν Παράδεισο, Ευγένιε, εκεί όπου δεν υπάρχει αναπηρία, και όπου οι έσχατοι αυτού του κόσμου γίνονται πρώτοι.
Σκεφτόμουν τα παραπάνω χθες βράδυ καθώς διαβάζαμε το Ψαλτήρι δίπλα στον κεκοιμημένο φίλο μας Ευγένιο. Ο Ευγένιος δεν είχε σύνδρομο Down, αλλά γεννήθηκε με σοβαρή σωματική και νοητική αναπηρία. Φορτίο δύσκολο για τον ίδιο και τους γονείς του, που όμως το σήκωσαν με αγάπη και αφοσίωση αξιοθαύμαστη. Έτσι ο Ευγένιος μεγάλωσε μέσα σ’ ένα περιβάλλον που τον αγκάλιασε ως μέλος του οικογενειακού και κοινωνικού σώματος. Ζούσε μαζί με όλους επί 29 χρόνια, ταξίδευε στον κόσμο με τους γονείς του, συμμετείχε σε όλες τις εκδηλώσεις της οικογενείας, χαιρόταν με τον δικό του απλό και άδολο τρόπο την παρουσία των πολυάριθμων φίλων του. Όσοι τον γνώρισαν τον αγάπησαν, κι εκείνος ανταπέδιδε πρόθυμα την αγάπη αυτή. Πριν μερικούς μήνες οι ιατρικές του εξετάσεις έδειξαν δεν είχε περιθώρια επιβίωσης και προϊδέασαν τους γονείς του για το επικείμενο τέλος, χωρίς δυνατότητα παρέμβασης. Και χθες ο Ευγένιος κοιμήθηκε δίπλα στον πατέρα του και πέταξε από τον κόσμο μέσα στον ύπνο αυτό, κυριολεκτικά σαν ένα πουλάκι.
Ακούγοντας στο νεκρώσιμο τρισάγιο τη γνωστή δέηση «παν αμάρτημα το παρ’ αυτού πραχθέν... συγχώρησον», συλλογίστηκα ότι μόνο τέτοιοι άνθρωποι, απλοί και ‘πτωχοί τω πνεύματι’ θα μπορούσαν να θεωρηθούν ως αναμάρτητοι. Κι αν επιτρέπεται να προδικάσουμε με το δικό μας μυαλό την κρίση του Θεού, ισχύει και γι’ αυτούς εκείνο πού λέγει ο Κύριος ότι ο ίδιος «περιζώσεται καὶ ἀνακλινεῖ αὐτοὺς, καὶ παρελθὼν διακονήσει αὐτοῖς», «καὶ ἐξαλείψει ὁ Θεὸς πᾶν δάκρυον ἐκ τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῶν». Καλόν Παράδεισο, Ευγένιε, εκεί όπου δεν υπάρχει αναπηρία, και όπου οι έσχατοι αυτού του κόσμου γίνονται πρώτοι.
Να καταθέσω σύντομα μια μαρτυρία: Παλαιά μου γειτόνισσα κοντά στο πατρικό μου σε προγεννητικό έλεγχο οι γιατροί της είπαν να κάνει έκτρωση το έμβριο που κυοφορούσε διότι οι εξετάσεις έδειξαν αυξημένη πιθανότητα Σύνδρομου Down. Η γυναίκα αρνήθηκε λέγοντας πως αυτά είναι Θεού δουλειές. Το κοριτσάκι που γεννήθηκε όχι μόνο ήταν υγιέστατο αλλά και ο δείκτης νοημοσύνης του μεγαλύτερος από τον Μ.Ο. Τώρα είναι γύρω στα 30 και επιτυχημένη στη ζωή και στην εργασία της.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔυστυχώς, τέτοιες "αυξημένες πιθανότητες" συμβαίνουν καθημερινά, με αντίστοιχη πίεση στις γυναίκες, που δεν έχουν πάντα την ανάλογη συμπαράσταση από το περιβάλλον τους για να πουν ένα ΟΧΙ. Οι ευθύνες ημών των ιατρών είναι πολύ μεγάλες εν προκειμένω.
ΑπάντησηΔιαγραφή