Πρόκειται για αρκτικόλεξο αγγλικής προέλευσης (VIP= Very Important Person, πολύ σπουδαίο πρόσωπο) που έχει γίνει αυτόνομη λέξη και έχει μεταγραφεί και στην ελληνική (αν δεν με πιστεύετε, αναζητείστε την στον Μπαμπινιώτη και στο Λεξικό της Κοινής Νεοελληνικής). Έχει επικρατήσει διεθνώς ως όρος που περιγράφει τις διασημότητες, πρόσωπα όχι κατ’ ανάγκην αξιόλογα, αλλά πάντως αναγνωρίσιμα: πολιτικούς, εφοπλιστές, ηθοποιούς, τραγουδιστές και άλλες ‘περσόνες’ της επικαιρότητος. Πάντως πολύ σπουδαίους.
Γιατί αυτή η εισαγωγή; Όπως έχω ξαναγράψει, οι αρρώστιες είναι δημοκράτισσες και δεν κάνουν κανενός είδους διακρίσεις. Έτσι περιστασιακά φέρνουν στη δικαιοδοσία μας ανθρώπους της κατηγορίας αυτής, χρήσιμη υπόμνηση (για κείνους και για μας) ότι όλοι είμαστε άνθρωποι ‘εκ του ιδίου φυράματος’, υποκείμενοι ανά πάσα στιγμή στους νόμους της βιολογικής φθοράς με τις διάφορες εκδηλώσεις της. Τέτοιες συναντήσεις αποτελούν μια μικρή επαγγελματική ‘πρόκληση’: να δείξουμε τον καλύτερο εαυτό μας, να λύσουμε (Θεού θέλοντος) το πρόβλημά τους, να μη δημιουργήσουμε δυσάρεστες εντυπώσεις -- ποτέ δεν ξέρεις! Εμείς δεσμευόμαστε από το επαγγελματικό απόρρητο, εκείνοι όμως πόσο εχέμυθοι είναι και τι μπορεί να πουν για μας;
Όσο κι αν μας κολακεύει το γεγονός της γνωριμίας μας με κάποιο σημαντικό πρόσωπο, ό,τι δούμε και ακούσουμε και κάνουμε, όπως και με κάθε άλλον άρρωστο, μένει αποκλειστικά μεταξύ μας. Δεοντολογικά δεν επιτρέπεται να χρησιμοποιήσουμε γνωστά ονόματα για επαγγελματική προβολή ή διαφήμιση. Το τυχόν πρόβλημα του επισκέπτη μας δεν ενδιαφέρει κανέναν άλλο, ούτε καν το γεγονός ότι πήγε σε γιατρό δεν χρειάζεται να γίνει γνωστό. Άλλωστε, καραδοκούν και οι δημοσιογράφοι, και ποιος από μας θα ήθελε να αντιμετωπίσει μια πολιορκία από ‘κυνηγούς κεφαλών’;
Αυτές και άλλες παρόμοιες σκέψεις κάνω έχοντας απέναντί μου έναν άνθρωπο που τον έχω δει πάμπολλες φορές στο γυαλί, τον έχω ακούσει να αγορεύει με ποικίλες ιδιότητες και σε διάφορα βήματα, τον σχολίασα, τον κατέκρινα, τον ειρωνεύθηκα... Και τώρα βλέπω ότι δεν είναι ούτε ήρωας ούτε τέρας, αλλά ένας άνθρωπος ευγενικός, με τα συμπτώματά του, τις ανησυχίες και τους ενδόμυχους φόβους του, την αδημονία να μάθει κάτι για το μέλλον του. Όπως κάθε ασθενής.
Ευτυχώς δεν του βρίσκω τίποτε σημαντικό, όλα είναι εντάξει. Με ευχαριστεί, με πληρώνει, αποχαιρετιόμαστε με την ανάλογη ικανοποίηση, δεν αντέχω όμως να μην τον ρωτήσω: «Πώς βλέπετε τα πράγματα;» «Δύσκολα», είναι η λακωνική απάντηση, μ’ ένα μισοχαμόγελο αποσιωπητικό, σαν να μου λέει «μην περιμένεις να πω περισσότερα». Επιμένω εγώ, δραττόμενος της ευκαιρίας: «Αν είχαμε ενότητα, αν παρουσιάζαμε ένα κοινό μέτωπο προς τα έξω, δεν θα ήταν καλύτερα;» «Οπωσδήποτε θα είχαμε ισχυρότερη διαπραγμάτευση. Τα έχω πει αυτά», λέει εκείνος (σχεδόν πάντα τέτοιοι άνθρωποι «έχουν πει» οι ίδιοι αυτό που τους προτείνεις). Κρίμα που δεν έχω πρόχειρο να του δώσω το βιβλίο μου για την κρίση. Μια επόμενη φορά, αν υπάρξει. Ο επόμενος, παρακαλώ!
Γιατί αυτή η εισαγωγή; Όπως έχω ξαναγράψει, οι αρρώστιες είναι δημοκράτισσες και δεν κάνουν κανενός είδους διακρίσεις. Έτσι περιστασιακά φέρνουν στη δικαιοδοσία μας ανθρώπους της κατηγορίας αυτής, χρήσιμη υπόμνηση (για κείνους και για μας) ότι όλοι είμαστε άνθρωποι ‘εκ του ιδίου φυράματος’, υποκείμενοι ανά πάσα στιγμή στους νόμους της βιολογικής φθοράς με τις διάφορες εκδηλώσεις της. Τέτοιες συναντήσεις αποτελούν μια μικρή επαγγελματική ‘πρόκληση’: να δείξουμε τον καλύτερο εαυτό μας, να λύσουμε (Θεού θέλοντος) το πρόβλημά τους, να μη δημιουργήσουμε δυσάρεστες εντυπώσεις -- ποτέ δεν ξέρεις! Εμείς δεσμευόμαστε από το επαγγελματικό απόρρητο, εκείνοι όμως πόσο εχέμυθοι είναι και τι μπορεί να πουν για μας;
Όσο κι αν μας κολακεύει το γεγονός της γνωριμίας μας με κάποιο σημαντικό πρόσωπο, ό,τι δούμε και ακούσουμε και κάνουμε, όπως και με κάθε άλλον άρρωστο, μένει αποκλειστικά μεταξύ μας. Δεοντολογικά δεν επιτρέπεται να χρησιμοποιήσουμε γνωστά ονόματα για επαγγελματική προβολή ή διαφήμιση. Το τυχόν πρόβλημα του επισκέπτη μας δεν ενδιαφέρει κανέναν άλλο, ούτε καν το γεγονός ότι πήγε σε γιατρό δεν χρειάζεται να γίνει γνωστό. Άλλωστε, καραδοκούν και οι δημοσιογράφοι, και ποιος από μας θα ήθελε να αντιμετωπίσει μια πολιορκία από ‘κυνηγούς κεφαλών’;
Αυτές και άλλες παρόμοιες σκέψεις κάνω έχοντας απέναντί μου έναν άνθρωπο που τον έχω δει πάμπολλες φορές στο γυαλί, τον έχω ακούσει να αγορεύει με ποικίλες ιδιότητες και σε διάφορα βήματα, τον σχολίασα, τον κατέκρινα, τον ειρωνεύθηκα... Και τώρα βλέπω ότι δεν είναι ούτε ήρωας ούτε τέρας, αλλά ένας άνθρωπος ευγενικός, με τα συμπτώματά του, τις ανησυχίες και τους ενδόμυχους φόβους του, την αδημονία να μάθει κάτι για το μέλλον του. Όπως κάθε ασθενής.
Ευτυχώς δεν του βρίσκω τίποτε σημαντικό, όλα είναι εντάξει. Με ευχαριστεί, με πληρώνει, αποχαιρετιόμαστε με την ανάλογη ικανοποίηση, δεν αντέχω όμως να μην τον ρωτήσω: «Πώς βλέπετε τα πράγματα;» «Δύσκολα», είναι η λακωνική απάντηση, μ’ ένα μισοχαμόγελο αποσιωπητικό, σαν να μου λέει «μην περιμένεις να πω περισσότερα». Επιμένω εγώ, δραττόμενος της ευκαιρίας: «Αν είχαμε ενότητα, αν παρουσιάζαμε ένα κοινό μέτωπο προς τα έξω, δεν θα ήταν καλύτερα;» «Οπωσδήποτε θα είχαμε ισχυρότερη διαπραγμάτευση. Τα έχω πει αυτά», λέει εκείνος (σχεδόν πάντα τέτοιοι άνθρωποι «έχουν πει» οι ίδιοι αυτό που τους προτείνεις). Κρίμα που δεν έχω πρόχειρο να του δώσω το βιβλίο μου για την κρίση. Μια επόμενη φορά, αν υπάρξει. Ο επόμενος, παρακαλώ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου