Μνήμες πατρός

Έκλεισε χθες ένας χρόνος από την εκδημία του π. Συμεών, και ανακαλώ στη σκέψη μου κάποιες ιδιαίτερες αναμνήσεις από τη μακρόχρονη προσπάθειά του να με κρατάει σε σειρά.
     Όταν κάποτε του είχα αναφέρει κάποια ανόητα ξεσπάσματά μου, μου είπε καθησυχαστικά και με τελείως ήρεμο τρόπο: «Ξέρεις πώς είναι όταν βράζει ένα καζάνι και πιτσιλίζει με καυτές σταγόνες όσους στέκουν δίπλα του; Αυτά που λες είναι τέτοια πιτσιλίσματα. Το πραγματικό καζάνι είναι μέσα σου. Φαντάσου λοιπόν τι γίνεται εκεί».
     Πολλές φορές, τόσο στη διάρκεια της παραμονής στην Αγγλία όσο και μετά την επιστροφή, όταν τον ενημέρωνα για σπουδές και επαγγελματικά ζητήματα, μου έλεγε όλος χαρά: «Θυμάσαι που στενοχωριόσουν και αγωνιούσες για το τι θα γίνει και πώς θα γίνει; Βλέποντας πώς έφερε ο Θεός τα πράγματα λέω ότι δεν θα μπορούσαν να γίνουν καλύτερα». Και έδειχνε να χαίρεται εκείνος περισσότερο απ’ όσο χαιρόμουν εγώ για την πορεία των πραγμάτων.
     Υπήρξαν στιγμές που κάποιες αποφάσεις έπρεπε να ληφθούν μέσα σε πολύ στενά χρονικά πλαίσια. Κι ενώ αναρωτιόμουν πώς θα τον βρω εκτάκτως, με δεδομένο τον φόρτο της καθημερινής του εργασίας, ακριβώς την κατάλληλη ώρα μου τηλεφωνούσε εκείνος, εντελώς αναπάντεχα, ή τον συναντούσα απρογραμμάτιστα στην είσοδο του Αγίου Αθανασίου. Μια συζήτηση λίγων λεπτών τακτοποιούσε το πρόβλημα: η λύση ήταν άμεση και η συμβουλή του είχε ευεργετικό αποτέλεσμα. «Άσ’το σε μένα!» ήταν το τελικό επιχείρημα όταν έβλεπε δυσκολία εκ μέρους μου, κι αυτό δεν σήκωνε αντίρρηση. Ή, σε άλλες περιπτώσεις, έλεγε: «Να προσευχηθούμε να γίνει κι αυτό», και το πράγμα έπαιρνε τον δρόμο του. Όσες φορές υπήρχε ανάγκη, μου ‘χάριζε’ ώρες ολόκληρες στο εξομολογητήριο ή σε κάποιο από τα κιόσκια του μοναστηριού, ακόμη κι αν τον περίμεναν και άλλοι.
     Και κάτι ακόμη. Πριν πολλά χρόνια, με αφορμή κάποιες όχι ευχάριστες εκκλησιαστικές καταστάσεις, τον ‘προκάλεσα’ να μας πει κάτι για τα διοικητικά της εκκλησίας. «Δεν ζήτησαν τη γνώμη μου, κι αν την πω αμφιβάλλω αν θα τη λάβουν υπόψη. Οπότε καλύτερα να μην πούμε τίποτε», ήταν η διακριτική απάντησή του. Δεν τόλμησα να τον ξαναρωτήσω.
     Όπως πολλές φορές συμβαίνει, εκτιμούμε κάποιους ανθρώπους πολύ περισσότερο όταν τους στερηθούμε. Έστω και εκ των υστέρων, αναγνωρίζουμε όλοι το εύρος και το βάθος της καθοριστικής παρουσίας του π. Συμεών στη ζωή μας. Είθε να συνεχίζει αοράτως να εύχεται για όλους μας ‘ως παρρησίαν έχων και τω θείω θρόνω παριστάμενος’, όπως έκανε επί τόσες δεκαετίες κοντά μας.