Ισότης

[Σκίτσο του Ηλ. Μακρή, Καθημερινή 21/9/2016]

Δήλωσα εδώ και μέρες ότι δεν έχω καμία σχέση και κανένα συμφέρον (ή ενδιαφέρον) στα κανάλια της τηλεόρασης και τους ιδιοκτήτες τους. Ωστόσο, η συνεχιζόμενη διαπλοκολογία περί τις άδειες και ο κομματικός συναγωνισμός πλειοδοσίας σε ‘ηθικά πλεονεκτήματα’ προκαλούν σε σκέψεις. Ως μη ειδικός λοιπόν παραλληλίζω τα ιδιωτικά κανάλια με τα αυθαίρετα κτίσματα που ως γνωστόν ευδοκιμούν στον τόπο μας (αν ήταν εξαγώγιμα, θα είχαμε λύσει το πρόβλημα του χρέους). Πώς τα αντιμετώπισε το κράτος; Όρισε ένα τίμημα νομιμοποίησης, το οποίο καταβάλλει ο ενδιαφερόμενος για να βγει επιτέλους από την παρανομία. Κατά ανάλογο τρόπο, θα μπορούσε η κυβέρνηση, πολύ απλά και αποφεύγοντας τη σκηνοθεσία τύπου Χίτσκοκ, να ορίσει το κόστος απόκτησης τηλεοπτικής άδειας εθνικής εμβέλειας, Όσοι από τους υπάρχοντες καναλάρχες επιθυμούσαν, θα κατέβαλαν το κόστος και θα γίνονταν νόμιμοι. Όσοι θα ήθελαν να μπουν στο χορό εξ αρχής, θα έπρεπε να πληρούν τις προϋποθέσεις που θα θέσπιζε το κράτος και που θα ίσχυαν για όλους. Με την τρέχουσα επιλογή της Επικρατείας κερδίσαμε θεάματα και ακροάματα διαρκείας (για άρτον δεν γίνεται λόγος) και πετύχαμε το παγκοσμίως πρωτότυπο αποτέλεσμα η ίδια ακριβώς άδεια να κοστίζει από σαράντα έως εβδομήντα εκατομμύρια, ανάλογα με το αν είσαι πρώτος ή τέταρτος πλειοδότης--συγγνώμη, υπερθεματιστής ήθελα να πω. Βλέπετε, στην ‘πρωτοδεύτερη φορά’ υπεράνω όλων είναι η ισότης.