Ένα από τα ονόματα που κυριαρχούν στην επικαιρότητα είναι αυτό του κ. Γεωργίου, πρώην επικεφαλής της εθνικής στατιστικής υπηρεσίας, ο οποίος διώκεται ποινικά για τεχνητή διόγκωση του ελλείμματος της Ελλάδος, και συνεπώς υπαγωγή της στο δεύτερο μνημόνιο. Δεν έχω καμιά προσωπική γνωριμία ή άλλη σχέση με τον άνθρωπο αυτό, ούτε με οποιονδήποτε άλλον εμπλεκόμενο στα δημόσια πράγματα, αλλά κάνω τις ακόλουθες απλές σκέψεις. Όταν βρισκόμαστε επί 6+ χρόνια μέσα σε μια κρίση που γίνεται όλο και πιο σύνθετη και το τούνελ έχει τόσες στροφές που δεν βλέπουμε το φως στην άκρη του, είναι το λιγότερο αφελές να πιστεύουμε ότι μπορούμε να συγκεντρώσουμε τις όποιες οικονομικές ευθύνες αποκλειστικά σε ένα πρόσωπο. Λέω ‘το λιγότερο’ διότι αυτή η συγκέντρωση μπορεί να έχει ανομολόγητο σκοπό την απαλλαγή και εξιλέωση όλων των υπολοίπων (κυρίως πολιτικών προσώπων).
Ως πολίτη μπορεί να με ενδιαφέρει μεν ποιοί έκαναν και τι στην όλη ιστορία, πλην όμως αυτή η γνώση δεν θα λύσει απολύτως κανένα πρόβλημα και απλώς θα διαιωνίσει την φαγωμάρα και την γενική κακοδαιμονία. Θα προτιμούσα να ασχοληθούν όλοι με τη λύση, η οποία δεν μπορεί να είναι ούτε ατομική ούτε παραταξιακή υπόθεση: δεν υπάρχουν θαυματοποιοί που να μπορούμε να τους εμπιστευθούμε κατ' αποκλειστικότητα. Και επειδή η έξοδος από την κρίση προβλέπεται να είναι υπόθεση δεκαετιών και όχι μιας θητείας (πρωθυπουργού, υπουργών, βουλευτών κ.α.), θα προτιμούσα μια εθνική συμφωνία που να αποκλείει το ‘ράβε-ξήλωνε’, που είναι η συνηθισμένη πρακτική των κυβερνήσεων και υπόσχεση των αντιπολιτεύσεων στη χώρα μας.
Δυστυχώς η περιρρέουσα ατμόσφαιρα δεν μου δίνει πολλές ελπίδες και δεν μου επιτρέπει παρά να συνεχίσω να ονειρεύομαι.
Η στρατηγική έξοδος από οποιαδήποτε κρίση στον Ελληνισμό που μας συντηρεί και μας εκτοξεύει συνεχώς προς το μέλλον τη στιγμή που άλλοι έρχονται, φεύγουν, εξαφανίζονται και χάνονται μέσα στους αιώνες ενώ εμείς "τρεις κι ο κούκος" είμαστε ακόμη ζωντανοί στη σκηνή εδώ και πέντε χιλιετίες, είναι το διασπαρμένο νησιωτικό αρχιπέλαγος και το στρατηγικό νοητικό σχήμα που ακολουθούμε ως εξής: Από το αδιανόητο περνάμε στην ουτοπία για να γίνει κατόπιν όραμα που μετατρέπεται μέσω των σπάνιων σε πράξη. Το όνειρο συμβαίνει μόνο σε κατάσταση ύπνωσης, συνεπώς δεν βοηθά καθόλου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν συμφωνώ για το όνειρο, που βέβαια δεν είναι το "όναρ" των αρχαίων αλλά ο ιδεατός σκοπός. Δεν ξέρω μέχρι πότε θα μας σώζει το "έτσι, χωρίς πρόγραμμα", αλλά υποθέτω ότι αυτό θα γίνεται όσο θα υπάρχει ακόμη "λείμμα κατ'εκλογήν της χάριτος", δηλ. η πνευματική "μαγιά" για να φουσκώνει το ζυμάρι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΩς σημαινόμενο με την έννοια που το λέτε, σαφώς και συμφωνούμε και φυσικά είχα καταλάβει πως έτσι το εννοείτε. Δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικό άλλωστε. Στη στρατηγική - όχι τακτική - με μαθηματικές κινήσεις για την οποία και ομίλησα υπάρχει η έννοια μόνο του οράματος και επειδή ο κόσμος όταν ακούει για όνειρο αντιλαμβάνεται σχεδόν αποκλειστικά μόνο το "όναρ", θεώρησα καλό να κάνω την παραπάνω εξειδικευμένη διευκρίνηση. Με κάθε σεβασμό, δεν αναφέρονταν στον αρχικό συντάκτη του κειμένου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν αποκλείω να διογκώθηκε το έλλειμμα εσκεμμένα. ΟΙ πρακτικές που ακολουθήθηκαν στην σχετική υπηρεσία δεν φαίνεται να ήσαν και οι καλύτερες. Άλλωστε γίναμε και διθλώς περίγελως με τις περίφημες "greek statistics"...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό την άλλη η κρίση είναι πρώτα ηθική και μετά οικονομική και στο ηθικό σκέλος δεν βλέπω καμιά προσπάθεια βελτίωσης, το αντίθετο μάλιστα!