Εδώ και μήνες στην Ελλάδα παρακολουθούμε την προετοιμασία μιας διαδικασίας, που τώρα έφτασε πλέον στο στάδιο της εκτέλεσης: ποιοί θα αποκτήσουν τελικά άδειες τηλεοπτικών σταθμών εθνικής εμβέλειας. Δεν έχουμε βέβαια καμία σχέση με κανέναν από τους εμπλεκομένους, και το όλο θέμα θα μπορούσε να μας αφήνει παγερά αδιάφορους (όπως π.χ. ένα παιχνίδι μπέιζ-μπολ μεταξύ δυο αγνώστων ομάδων των ΗΠΑ: ούτε τις ομάδες ξέρουμε, ούτε τους κανόνες του παιχνιδιού καταλαβαίνουμε). Στην τηλεόραση βλέπουμε μόνο κανένα δελτίο ειδήσεων ή την πρόσφατη Ολυμπιάδα. Προφανώς βέβαια δεν ισχύει το ίδιο για τον υπόλοιπο κόσμο -- το ‘κοινό’ -- προς τον οποίο απευθύνονται οι ενδιαφερόμενοι να κινούν εις το εξής τα νήματα. Ωστόσο, κάποιες σκέψεις μπορούμε να τις κάνουμε, όσο γίνεται πιο ελεύθερα.
Λοιπόν, κάποτε θεωρήθηκε ότι τα δημόσια ΜΕ στην Ελλάδα ήταν ουσιαστικά κομματικές/κυβερνητικές ντουντούκες, και κάποιοι τόλμησαν το πείραμα της ιδιωτικής TV. Ζήσαμε την εποχή εκείνη, και τη χαιρετίσαμε ως βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση της ενημέρωσης. Μετ’ ου πολύ βέβαια διαπιστώσαμε κάτι που είναι παγκόσμια γνωστό: ότι ούτε ειδήσεις δεν μαθαίνει κανείς τζάμπα -- ας είναι καλά οι διαφημίσεις. Επίσης, μάθαμε ότι την ίδια είδηση μπορεί κανείς να την πει με άλλες λέξεις, άλλο χρώμα στη φωνή, άλλον τονισμό, σε διαφορετική σειρά στο δελτίο, με μισόκλειστα ή γουρλωμένα μάτια, σοβαρά ή με ένα ελαφρό μειδίαμα, ή και να την παραλείψει εντελώς. Όχι από καπρίτσιο, αλλά διότι έτσι θέλει το αφεντικό (κράτος ή ιδιώτης). Πρακτικά, η ‘ενημέρωση’ (απαραίτητα τα εισαγωγικά) είναι ένα μέσον, όργανο, εργαλείο κατασκευής και διαχείρισης καταστάσεων, άσκησης πολιτικής, και τελικά πορισμού προσόδων. Με άλλα λόγια, στο καζίνο των αδειών παίζονται πολλά, και όχι μόνο λεφτά. Γι’ αυτό και ο σχετικός θόρυβος για την αδειοδότηση.
Όχι βέβαια ότι δεν χρειάζονται άδειες: απαραίτητες είναι. Όταν δεν μπορείς ούτε ρούχα να πλένεις χωρίς άδεια, είναι δυνατόν να ασκείς δημόσια προπαγάνδα εθνικής εμβέλειας έτσι, χωρίς κανένα φραγμό; Από εδώ και στο εξής η πλύση εγκεφάλου θα γίνεται κανονικά και με τον νόμο.
Λοιπόν, κάποτε θεωρήθηκε ότι τα δημόσια ΜΕ στην Ελλάδα ήταν ουσιαστικά κομματικές/κυβερνητικές ντουντούκες, και κάποιοι τόλμησαν το πείραμα της ιδιωτικής TV. Ζήσαμε την εποχή εκείνη, και τη χαιρετίσαμε ως βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση της ενημέρωσης. Μετ’ ου πολύ βέβαια διαπιστώσαμε κάτι που είναι παγκόσμια γνωστό: ότι ούτε ειδήσεις δεν μαθαίνει κανείς τζάμπα -- ας είναι καλά οι διαφημίσεις. Επίσης, μάθαμε ότι την ίδια είδηση μπορεί κανείς να την πει με άλλες λέξεις, άλλο χρώμα στη φωνή, άλλον τονισμό, σε διαφορετική σειρά στο δελτίο, με μισόκλειστα ή γουρλωμένα μάτια, σοβαρά ή με ένα ελαφρό μειδίαμα, ή και να την παραλείψει εντελώς. Όχι από καπρίτσιο, αλλά διότι έτσι θέλει το αφεντικό (κράτος ή ιδιώτης). Πρακτικά, η ‘ενημέρωση’ (απαραίτητα τα εισαγωγικά) είναι ένα μέσον, όργανο, εργαλείο κατασκευής και διαχείρισης καταστάσεων, άσκησης πολιτικής, και τελικά πορισμού προσόδων. Με άλλα λόγια, στο καζίνο των αδειών παίζονται πολλά, και όχι μόνο λεφτά. Γι’ αυτό και ο σχετικός θόρυβος για την αδειοδότηση.
Όχι βέβαια ότι δεν χρειάζονται άδειες: απαραίτητες είναι. Όταν δεν μπορείς ούτε ρούχα να πλένεις χωρίς άδεια, είναι δυνατόν να ασκείς δημόσια προπαγάνδα εθνικής εμβέλειας έτσι, χωρίς κανένα φραγμό; Από εδώ και στο εξής η πλύση εγκεφάλου θα γίνεται κανονικά και με τον νόμο.
Η επανάσταση στην πληροφόρηση και όχι μόνο, στην εποχή μας λέγεται διαδίκτυο. Με όλα τα προβλήματά του, όπου κυρίως ο καθένας μπορεί να λέει ό,τι θέλει αλλά όσοι έχουν Παιδεία λόγου είναι σε θέση να κάνουν ορθές επιλογές. Εκεί, "τη χάνουν τη μπάλα" οι "διαπλεκόμενοι" και γι' αυτό θα προσπαθήσουν να επιβάλουν κι εκεί κανόνες. Λόγω της φύσεως όμως του μέσου, θα δυσκολευτούν πάρα πολύ να το ελέγξουν.
ΑπάντησηΔιαγραφή