Διλήμματα

«Άκουσε, συνάδελφε! Το τμήμα μου εφημερεύει για όλη τη Βόρειο Ελλάδα και μέχρι αύριο το πρωί θα έχει είκοσι εισαγωγές. Από ιατρικής πλευράς αποκλείεται να πάρω ασθενή που μπορεί να αντιμετωπισθεί εκεί που βρίσκεται».
     Κοφτή και ξεκάθαρη η απάντηση του συναδέλφου (άλλης ειδικότητος), και μια και έχει διατυπωθεί ήδη τρεις φορές, δεν σηκώνει αντίρρηση. Σύμφωνα με την ιστορική γνωμοδότηση του Νασρεντίν Χότζα, κι αυτός δίκιο έχει, από τη σκοπιά του. Μικρή λεπτομέρεια: το «εκεί που βρίσκεται» είναι ιδιωτική κλινική, όπου το «μπορεί να αντιμετωπισθεί» είναι μεν ιατρικά ορθό και απόλυτα εφικτό, αλλά μεταφράζεται σε μερικές χιλιάδες ευρώ επιβάρυνση του αρρώστου. Το επιχείρημά μου ότι απευθύνομαι στο δημόσιο νοσοκομείο μετά από αίτημα της οικογένειας του ασθενούς για τον λόγο αυτό συναντά την ίδια ακριβώς απάντηση: «Δεν με ενδιαφέρει το οικονομικό μέρος, μόνο το ιατρικό».
     Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να αρχίσει ένας καυγάς. Πώς θα μπορούσα να παρακάμψω την άρνηση; Να μεταφέρω τον άρρωστο στα εξωτερικά του ιατρεία και να τον εγκαταλείψω εκεί; Μόνο την δική ταλαιπωρία του θα κέρδιζα. Να τον απειλήσω ότι θα καλέσω τα κανάλια; Θα χάσω τη μέρα μου, θα χαλάσω την καρδιά μου, και θα κερδίσω μια αμφίβολη δημοσιότητα. Να αναφέρω στη συζήτηση, έτσι μισοαδιάφορα, ότι είμαι μέλος του Πειθαρχικού Συμβουλίου του Ιατρικού Συλλόγου και ότι μας ενδιαφέρουν ιδιαίτερα περιπτώσεις άρνησης παροχής υπηρεσιών; Δεν είμαι σίγουρος αν θα το πάρει σωστά, και ο εκβιασμός δεν ήταν ποτέ η προσφιλής μου τακτική. Και το τελευταίο επιχείρημα: «Θα κάνατε το ίδιο αν οι συγγενείς σας είχαν προσεγγίσει ιδιαιτέρως;» Ο πιο σίγουρος τρόπος για να κάνεις έναν εχθρό. Δεν τον χρειάζομαι σαββατιάτικα. Έχω πιο σοβαρές ασχολίες.
     Τον ευχαριστώ, ευγενικά μεν αλλά ελπίζω με την σωστή δόση πίκρας, κλείνω το τηλέφωνο, καταχωνιάζω στην τσάντα μου το αναλυτικό ενημερωτικό σημείωμα που είχα ετοιμάσει για την περίσταση, μεταφέρω τα νέα στην οικογένεια. Ομολογώ ότι ξαφνιάζομαι με την στωική αντίδρασή τους: «Αφού δεν μας δέχονται, θα μείνουμε εδώ». Δεν ξέρω αν το είχαν ήδη μισοαποφασίσει, αν απλώς αποδέχονται το αναπόφευκτο, αν μέσα τους κάνουν ήδη τα μαθηματικά της ιδιωτικής χειρουργικής επέμβασης, πού θα τα βρουν, τι θα περικόψουν. Συνειδητοποιώ ότι πολύ λίγο γνωρίζουμε τους ανθρώπους, μόνο όσο εκείνοι μας αφήνουν να μαντέψουμε, και ότι άδικα θα είχα στήσει τον καυγά, με δυσμενείς επιπτώσεις για όλες τις πλευρές.
     Συνεννοούμαι τηλεφωνικά με τον χειρουργό, ενημερώνω τον άρρωστο και την οικογένεια για το πρόγραμμα, τέλος. Τώρα μπορώ να φύγω για τη θάλασσα ξελαφρωμένος. Τι θα κάνω την επόμενη φορά που θα ανακύψει τέτοιο δίλημμα; Έχει ο Θεός μέχρι τότε. Ελπίζω μόνο ότι δεν θα πάψει να με απασχολεί και το οικονομικό μέρος των προβλημάτων των ασθενών μου.