Σάββατο

Η βροχή δεν σταμάτησε όλη νύχτα. Καλοκαιριάτικη, μας την είχε τάξει και το δελτίο, συνοδεύτηκε από μια ευπρόσδεκτη δροσιά που αναίρεσε τον συνηθισμένο νυχτερινό ιδρώτα. Η τυμπανοκρουσία των σταγόνων στα κάγκελα και την τέντα ήταν υπόκρουση διαρκείας, που σταμάτησε προς τα χαράματα. Ώρα οκτώ, Ουρανός σταχτής, έτοιμος να ξαναρχίσει ανά πάσα στιγμή. Καιρός για μπάνιο.
     Ευτυχώς δεν υποκύπτω στις αντιρρήσεις των άλλων: «Πού θα πάς; Κρύο κάνει!» και τα συναφή. «Αργότερα μπορεί να ξαναβρέξει», απαντώ. Εξάλλου, τι νόημα έχει να ξυπνάς Σάββατο πρωί μόλις εκατό μέτρα από την ακρογιαλιά και να την περιφρονείς; Τέτοιες ευκαιρίες δεν υπάρχουν κάθε μέρα. Χωρίς δεύτερη συζήτηση, γραμμή για την παραλία. Τα πάντα είναι μούσκεμα, από το γρασίδι μέχρι τα παγκάκια, τις ψάθινες ομπρέλες, την άμμο. Η ατμόσφαιρα είναι δροσερή, σχεδόν ψυχρή, αλλά δεν κουνιέται φύλλο. Πώς θα είναι το νερό;
     Η θάλασσα έχει γκρίζο χρώμα, ανταύγεια του ουρανού, αλλά είναι ασάλευτη, διάφανη και άδεια. Μόνο μια πετσέτα βλέπω κρεμασμένη στις βρεγμένες ομπρέλες, κάπου στο βάθος διακρίνω και την προφανή κάτοχό της, αλλά κατά τα λοιπά η παραλία είναι... ιδιωτική υπόθεση. Αποθέτω τα παρελκόμενά μου, δοκιμάζω το νερό: χλιαρό, ευχάριστο. Βουτιά και δρόμο. Δεν έχω ξανακάνει καλύτερο μπάνιο. Η ησυχία συνεχίζεται. Μέχρι να αποχωρήσω, μια ώρα αργότερα, δεν έχει εμφανισθεί άλλος άνθρωπος. Δεν ξέρουν τι χάνουν! Το κρύο ντους που ακολουθεί ολοκληρώνει το πρωινό ξύπνημα.
     Μετά από μια τέτοια αρχή, ο πρωινός καφές, το διάβασμα, το γράψιμο. όλα γίνονται με αλλιώτικη διάθεση. Θυμάμαι τον μακαρίτη τον πατέρα μου, που όταν είχε συννεφιά μας παρότρυνε: «Ιδανικός καιρός για βάψιμο!» Οι τοίχοι και τα κάγκελα του παλιού θερινού σπιτιού στο Ωραιόκαστρο ήταν ο ‘στίβος’ της εκγύμνασής μας στο πινέλο. Έτσι και σήμερα αφιερώνουμε μια-δυο ώρες στην ετήσια συντήρηση-βερνίκι στα ξύλινα κουφώματα του σπιτιού. Μάθε τέχνη κι άστηνε... Και του χρόνου!
     Η υπόλοιπη μέρα κυλάει άνετα, με εναλλαγές βιβλίων (για να μη βαριόμαστε), με γράψιμο (μια και υπάρχει έμπνευση), με τον καιρό να κρατιέται στεγνός, και με λαμπρή λιακάδα το απόγευμα. Επιστρέφοντας μέσα σε θαυμάσιο ηλιοβασίλεμα νιώθουμε για άλλη μια φορά ευγνώμονες για τον τόσο όμορφο αυτό ‘σαββατισμό’. Δόξα τω Θεώ.