Δεκατρία χρόνια έχουν περάσει από τότε που κυκλοφόρησε το βιβλίο μου ‘Μιλώντας με τον άρρωστο’. Έχοντας προηγουμένως γνωρίσει την εκτεταμένη ξένη βιβλιογραφία πάνω στο θέμα, και βλέποντας την αντίστοιχη έλλειψη στον ελληνικό χώρο (και τις συνέπειές της στην καθημερινή ιατρική πράξη) είχα γράψει το μικρό εκείνο εγχειρίδιο με τους βασικούς κανόνες της επικοινωνίας γιατρού-ασθενούς. Η αποδοχή του ήταν γενικά καλή, τα σχόλια που δέχθηκε θετικά, και χρησιμοποιήθηκε και ως εκπαιδευτικό βοήθημα σε σχετικά μαθήματα. Η ανάγκη και η επιθυμία για μια ανανεωμένη έκδοση σιγόκαιγε εδώ και πολύ καιρό. Νέα θέματα επικοινωνίας ανέκυψαν και χρειάστηκαν ανάπτυξη, τα παλιά πέρασαν από αναθεώρηση, φίλοι και συνάδελφοι συνέβαλαν με τη δική τους ειδίκευση (και τους ευχαριστώ γι' αυτό), η γλώσσα γυαλίστηκε πολλές φορές, μ’ ένα λόγο έπεσε πολλή δουλειά, σε ώρες ‘άγριες’ και σε κενά ανάμεσα σε άλλες πιεστικές ασχολίες. Κάποια στιγμή το έργο έφτασε στο τέλος, δηλαδή στην αρχή: σήμερα το παρέδωσα στον εκδότη για επεξεργασία, οπότε ξεκινά μια νέα ‘κυοφορία’. Ελπίζω να κρατήσει λιγότερο από εννιά μήνες. Περισσότερα εν καιρώ.
Η προσωπική μου εμπειρία σε μια πολύ δύσκολη και επικίνδυνη στιγμή της υγείας μου στη νεότητά μου. Δίσταζα να μου πουν την πλήρη αλήθεια. Από την άλλη εγώ καταλάβαινα το μέγεθος του προβλήματος από μόνος μου και ζούσα μέσα στην αμφιβολία να μην ξέρω την ακριβή εικόνα. Δίψαγα να την μάθω αγνοώντας τις ψυχολογικές επιπτώσεις της δυσχερούς πραγματικότητας. Όταν έμαθα την αλήθεια, που ήταν όπως έγραψα πολύ επικίνδυνη για την ύπαρξή μου, έκλαψα, λύγισα, φοβήθηκα αλλά τουλάχιστον έφυγε η αμφιβολία και σιγά-σιγά ήρθε η συνειδητοποίηση του αγώνα που ήταν μπρος μου και η ανάγκη της αρωγής της Θείας Πρόνοιας για να μείνω όρθιος και να το πολεμήσω. Πίστευα ότι ο Θεός θα είναι αρωγός της προσπάθειάς μου. Και φαίνεται πως αυτή η πίστη μου έδωσε τη δύναμη για τη νίκη τότε και μια δεύτερη ευκαιρία ζωής.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα ανέφερα αυτά γιατί σίγουρα είναι δίλημμα αν και πως θα παρουσιάσουμε στον ασθενή την κατάστασή του. Πολλές φορές είναι πικρή η αλήθεια αλλά και φθοροποιός η αμφιβολία στον ασθενή αν του λένε την αλήθεια και πόσο. Και ιδίως σε ασθενή, που μπορεί να έχει κάποιες γνώσεις να αντιληφθεί την κατάσταση. Και βέβαια η αλήθεια μπορεί να ειπωθεί κατά διαφορετικούς τρόπους και εδώ ο γιατρός πρέπει να μπορεί να αντιληφθεί την ιδιοσυγκρασία του ασθενή του γιατί κάποιοι τρόποι μπορεί να τσακίσουν άλλους και άλλους να μην τους αγγίζουν αλλά να τους ισχυροποιούν.
Σε ένα τέτοιο θέμα, ίσως σημαντικό θα ήταν να υπήρχε ένα input και από ασθενείς.
Καλή επιτυχία στην έκδοση του βιβλίου.
Καλοτάξιδο! Έτσι δεν ευχόμαστε για τα βιβλία;
ΑπάντησηΔιαγραφήΊων, ευχαριστώ για το σχόλιό σου που εκφράζει ακριβώς την πραγματικότητα ότι η αμφιβολία και η ανασφάλεια είναι πολύ πιο δύσκολη από την αλήθεια. Με σωστό τρόπο, στον κατάλληλο χρόνο και την πρέπουσα δόση, η αλήθεια είναι το καλύτερο φάρμακο. Ελπίζω να καλύπτω επαρκώς το σχετικό θέμα, και όταν έρθει ο καιρός της κυκλοφορίας, αν σε ενδιαφέρει, μπορώ να σου στείλω το βιβλίο (τότε είναι που ευχόμαστε και το "καλοτάξιδο", αδελφή, όταν φτάνει στο ράφι -- προς το παρόν τελείωσε από μένα αλλά αρχίζει από τον εκδότη, και βλέπουμε!).
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλοτάξιδο!
ΑπάντησηΔιαγραφή