Υποσχέσεις

Η Τασούλα Καραϊσκάκη είναι από τις αρθρογράφους της Καθημερινής που γράφει συνήθως μετρημένα, για σοβαρά και ενδιαφέροντα θέματα που απαιτούν και λίγη σκέψη (ίσως γι’ αυτό και δεν συγκεντρώνει τον αριθμό των σχολίων που μετρούν οι πιο δηκτικοί συνάδελφοί της -- ονόματα δεν λέμε). Στη χθεσινή στήλη της, με τίτλο ‘Η κοινή τέχνη της κυβίστησης’, ασχολείται με το άθλημα που στη σύγχρονη πολιτική γλώσσα συνηθίσαμε να ονομάζουμε ‘κωλοτούμπα’: την υπαναχώρηση και πλήρη αλλαγή πλεύσης απ’ όσα ένας πολιτικός υπόσχεται. Μας θυμίζει τον Μακιαβέλι που έγραφε ότι «σε έναν ηγεμόνα δεν λείπουν ποτέ οι νόμιμοι λόγοι για να παραβεί μια υπόσχεση». Και προσθέτει:
     «Οι υποσχέσεις δεν δεσμεύουν παρά μόνο εκείνους που τις πιστεύουν, λένε κυνικά κάποιοι. Και συμβαίνει το οξύμωρο, ενώ η ασυνέπεια εξοργίζει τον πολίτη περισσότερο από τη σκληρότητα (δεν θίγεται η ηθική του, αλλά η λογική του), ταυτόχρονα νιώθει ασφάλεια μόνο εγκατεστημένος στη γαλήνια σιγουριά ενός σύμπαντος όπου οι πολιτικοί είναι πολιτικοί χάρη στο πιο ευανάγνωστο από τα χαρακτηριστικά τους: τη διανομή υποσχέσεων».
     Οπωσδήποτε ενδιαφέρουσα και χρήσιμη υπενθύμιση, αλλά ας μη ξεχνούμε ότι από οξύμωρα βρίθει η δημόσια ζωή μας. Έτσι, όλοι θέλουμε Αξιοκρατία, αρκεί να μη μας βγάζει δεύτερους. Όλοι κοπτόμεθα για Κράτος Δικαίου, αρκεί να είμαστε εμείς οι νομοθέτες και οι κριτές όλων των άλλων. Μ’ ένα λόγο, όλοι κοιτάζουμε την ‘έμπροσθεν πήραν’ του Αισώπου, ενώ αγνοούμε επιμελώς την ‘όπισθεν’, αυτή που φέρει τα δικά μας στραβά και ελαττώματα. Το ίδιο και με τις υποσχέσεις των πολιτικών: χαϊδεύουν τ’ αυτιά μας και τις δεχόμαστε ευχάριστα, σουφρώνουμε τα φρύδια μόλις δούμε να αθετούνται, αλλά και πάλι τείνουμε ‘ευήκοον ους’ στο επόμενο τάξιμο. Εις το διηνεκές.