Αναβολή

Η Ευανθία γεννήθηκε μόλις μπήκα στην Ιατρική. Όταν τη γνώρισα, εικοσιτέσσερα χρόνια αργότερα, είχε σοβαρή ιδιοπαθή πνευμονική υπέρταση, ζούσε με οξυγόνο και η πρόγνωση για τη ζωή της μετριόταν κυριολεκτικά σε μήνες. Η πάθησή της ήταν εξελισσόμενη, η δύσπνοια βαριά, και οι τότε θεραπευτικές επιλογές ανύπαρκτες: μεταμόσχευση ή θάνατος. Ξέροντας ότι στην Αγγλία δοκιμάζονταν πειραματικά νέα φάρμακα, της πρότεινα να πάει εκεί. Μετά τις σχετικές συνεννοήσεις πέταξε προς το άγνωστο, με σοβαρές πιθανότητες να μην αντέξει καν το ταξίδι. Όλοι φοβόμασταν το χειρότερο, όμως «άλλαι μεν βουλαί ανθρώπων, άλλα δε Θεός κελεύει». Γύρισε πίσω με έναν εμφυτευμένο κεντρικό φλεβικό καθετήρα και συνεχή έγχυση φαρμάκου, και τα επόμενα χρόνια πάλεψε με κάθε είδους εμπόδια και δυσκολίες, τόσο από πλευράς ιατρικών επιπλοκών (λοιμώξεις, αλλεργίες, τραυματικές καταστάσεις, χειρουργεία) όσο και από πλευράς διοικητικής για εγκρίσεις δαπανηρών φαρμάκων και αναλωσίμων υλικών. Η θέλησή της αποδείχθηκε ισχυρότερη από όλα, και ανάγκασε ακόμη και τους γραφειοκράτες του ταμείου της όχι να της κάνουν ‘χάρες’, αλλά να της αναγνωρίσουν το δικαίωμα στη θεραπεία και στη ζωή. Και στο διάστημα αυτό, η εντυπωσιακή πρόοδος στην έρευνα έφερε στο προσκήνιο φάρμακα απροσδόκητα αποτελεσματικά, που της επέτρεψαν να ζήσει σχεδόν φυσιολογικά, χωρίς οξυγόνο, και να ρυθμίζει μόνη την αγωγή της, με οδηγίες εξ αποστάσεως, δεκαεπτά χρόνια μετά τη διάγνωση και τη ‘θανατική καταδίκη’. Με απλά ελληνικά, δεν θα δίσταζα να χαρακτηρίσω την περίπτωσή της ως θαύμα.
     Είχα πολύ καιρό να μάθω νέα της, μέχρι που προχθές, σε μια επιστημονική εκδήλωση, άκουσα να περιγράφουν μια ασθενή που έζησε τόσα χρόνια μετά τη διάγνωση και τελικά πέθανε προ μηνών ενώ περίμενε για μεταμόσχευση. «Η Ευανθία ήταν;» ρώτησα τη συνάδελφο, γνωρίζοντας ενδόμυχα την απάντηση. «Ναι», μου είπε. Η μακρά αναβολή του τέλους είχε φτάσει στο τέλος της. Ο Θεός να την αναπαύσει.