Χρυσός Κανόνας

Έχουμε εξοικειωθεί τόσο με τα ‘ημερήσια δελτία αποκλεισμών δρόμων’ που σχεδόν δεν μας κάνουν αίσθηση. Ακόμη και φράσεις όπως «Η  Ελλάδα κομμένη στα δυο» (που δεν είναι βέβαια μόνο δυο) και «Κλειστά τα τελωνεία» και άλλες συναφείς ακούγονται πλέον πεζές, άχρωμες, ψόφιες. Και όμως, οι κινητοποιήσεις αυτές μεταφράζονται σε Ταλαιπωρία με κεφαλαίο Τ για πολλές χιλιάδες οδηγούς, για μεταφορείς, για ταξιδιώτες, για εμπόρους, για ανθρώπους κάθε λογής που κινούνται στους δρόμους. Κι αν θέλουμε να γίνουμε λίγο πιο πεζοί, συνεπάγονται κόστος πολλών εκατομμυρίων σε καύσιμα, φθορά προϊόντων, απώλεια εσόδων από εξαγωγές, κ.ο.κ.. Με άλλα λόγια, ό,τι ακριβώς χρειάζεται η χώρα στη δεδομένη στιγμή. Αν στην επόμενη αξιολόγηση οι ‘θεσμοί’ μας ζητήσουν να πάρουμε πρόσθετα ισοδύναμα μέτρα για τις απώλειες αυτές, ποιος ακριβώς θα φταίει;
     Ο βιβλικός Τωβίτ, νουθετώντας τον γιο του Τωβία πριν φύγει για ταξίδι, τον παρότρυνε μεταξύ άλλων: «ὃ μισεῖς, μηδενὶ ποιήσῃς». Αν κάτι δεν σου αρέσει, μην το κάνεις εσύ στους άλλους (το ίδιο ακριβώς συμβούλευε και ο Κλεόβουλος ο Ρόδιος). Οι αγρότες μας διαμαρτύρονται όταν τους φράζουν την πρόσβαση στο υπουργείο ή δεν τους αφήνουν να μπάσουν τα τρακτέρ στην Αθήνα, ή για τα λεφτά που θα χάσουν με τα κυβερνητικά μέτρα. Ποιον περιμένουν να νοιαστεί γι’ αυτούς όταν οι ίδιοι δεν νοιάζονται για τις ισοδύναμες ζημιές που προκαλούν στον υπόλοιπο κόσμο;