Αναχωρήσεις

Μόλις μπαίνω χθες το πρωί στην κλινική με χαιρετούν δυο μαυροντυμένες κοπέλες. Παρακολουθούσα ιατρικά τη μητέρα τους για πολλά χρόνια, αλλά τώρα έχω πολύ καιρό να μάθω νέα της. Πριν ρωτήσω εγώ σχετικά, μου το ανακοινώνουν οι ίδιες: μας έφυγε πριν δυο μήνες. Το χρόνιο αναπνευστικό πρόβλημα, σε συνδυασμό με την ηλικία, τον διαβήτη και την καρδιολογική της κατάσταση, μάδησε το νήμα της ζωής της κυρα-Ευαγγελίας. Δεν προλαβαίνω να τις συλλυπηθώ, και με παίρνει παράμερα φίλος καρδιολόγος. «Έμαθες για τον Στάθη; Έκανε ανακοπή τη νύχτα». Μουδιάζω. «Και τέλος;» ρωτώ. Δυστυχώς ναι. Ο Στάθης που μέχρι χθες δούλευε, που πριν έξι μήνες είχε περιποιηθεί το γόνατό μου, που πριν μερικά χρόνια είχε χειρουργήσει τη μητέρα μου, που τόσες φορές είχαμε συνεργασθεί, που τόσοι άρρωστοι σηκώθηκαν στα πόδια τους χάρη στις δεξιοτεχνικές παρεμβάσεις του, δεν θα φανεί πια ξανά ανάμεσά μας. Όπως θα μας θύμιζε ο Ισοκράτης, ‘κοινή η τύχη και το μέλλον αόρατον’, για ασθενείς και γιατρούς. Ο Θεός να αναπαύσει και τη μία και τον άλλον.
     Κυκλοφορώντας στον χώρο εργασίας άθελά μου βλέπω όλους τους γνωστούς και καταγράφω μέσα μου την παρουσία τους. Μήπως ξέρουμε άραγε πότε και ποιος θα είναι ο επόμενος; Παντού οι φωνές είναι πιο σιγανές, οι ομιλίες πιο συγκρατημένες, μια σοβαρότητα και ένα αδιόρατο δέος επικρατεί στη σκέψη της άγνωστης προοπτικής. Για λίγα λεπτά, ώρες, ίσως για μερικές μέρες ο νους μας στρέφεται προς τα έσω, συνειδητοποιούμε ότι η παρούσα ζωή είναι απλώς προθάλαμος της άλλης. Ξεχνούμε τα στραβά της καθημερινότητας, βλέπουμε τα πάντα με άλλο πρίσμα, δεν έχουμε διάθεση για αντιδικία και αντιπαράθεση. Σύντομη η διέλευσή μας από εδώ, ‘τι μάτην ταραττόμεθα;’ Δεν βλάπτει να το θυμόμαστε, ακόμη κι όταν δεν μας δίνονται τέτοιες άμεσες αφορμές. 

     Περιδιαβαίνοντας στο διαδίκτυο μαθαίνω ότι σαν σήμερα αναχώρησε από τη ζωή πριν 33 χρόνια ο συνθέτης Μάνος Λοΐζος, που μας άφησε νοσταλγικά κομμάτια σαν το παρακάτω. Απολαύστε το στη μνήμη του.