Ίχνη

Βαδίζω ‘παρά το χείλος της θαλάσσης’, ‘λίαν πρωί, ανατείλαντος του ηλίου’. Σειρές από πατημασιές κάθε λογής διαγράφονται πάνω στη βρεγμένη άμμο. Ξυπόλητα πόδια, σαγιονάρες, αθλητικά παπούτσια με διάφορα σχέδια. Μικρά και μεγάλα, καθένα διηγείται και τη δική του ιστορία. Άλλα έρχονται και άλλα φεύγουν. Άλλα βαδίζουν, άλλα τρέχουν. Άλλα πιο βαθιά, άλλα πιο ρηχά. Τα περισσότερα ανθρώπινα, μερικά από ζώα—ένας σκύλος εδώ, ένας γλάρος εκεί. Η θάλασσα είναι ήρεμη, μόλις που σαλεύει μ’ ένα μικρό κυματισμό που γλείφει την άκρη του γιαλού δυο-τρεις σπιθαμές. Κάποια από τα ίχνη ξεθωριάζουν. Όσο να γυρίσω από τον περίπατο πολλά έχουν τελείως χαθεί. Μόλις σηκωθεί λίγο η θαλάσσια αύρα θα φύγουν και τα υπόλοιπα. Καινούργια θα πάρουν τη θέση τους, για να χαθούν κι αυτά.
     Κάπως έτσι και στην ανθρώπινη ιστορία. Μικροί και μεγάλοι γράφουμε τα ίχνη μας πάνω στην άμμο του κόσμου. Τα κυματάκια του χρόνου τα ξεθωριάζουν, μια τρικυμία τα σβήνει τελείως, ένα ‘τσουνάμι’ καταπίνει ολόκληρη την παραλία. Βαθμιαία ή αιφνίδια, τίποτε δεν απομένει από το κάποτε. Για να παραφράσουμε τον Ηρόδοτο, ‘τα γενόμενα εξ ανθρώπων τω χρόνω εξίτηλα, και τα μεγάλα και θωμαστά έργα ακλεά γίγνεται’. Πρόσφατο παράδειγμα η αρχαία Παλμύρα, που τη σεβάσθηκαν τόσοι αιώνες, όχι όμως και οι σύγχρονοι φανατικοί ισλαμιστές (το τσουνάμι που λέγαμε). ‘Αληθώς ματαιότης τα σύμπαντα, ο δε βίος σκιά και ενύπνιον’.
     «Και λοιπόν; Όλα μάταια;» Θα μπορούσε να ρωτήσει κανείς. Το άλλο τροπάριο που μιλάει για την γενική ματαιότητα προσθέτει και μια διευκρίνηση: ‘όσα ουχ υπάρχει μετά θάνατον’. Η αόρατη πραγματικότητα. Ευτυχώς υπάρχει κι αυτή. Ας τη σκεφτόμαστε πότε-πότε.