Παραίτηση

Ο τάχιστος των λόγων: παραίτηση του πρωθυπουργού, και ξανά προς τις κάλπες τραβούμε. Όλα τά ’χε η Μαριωρή, οι εκλογές της έλειπαν. Ή, όπως θα έλεγε ο μακαρίτης ο Στράτος Διονυσίου, «και λέγε λέγε, λέγε λέγε, ο Χριστιανός μπερδεύτηκα» (και παραιτήθηκα...). Φαίνεται ότι ως Έλληνες το εκλογομικρόβιο το έχουμε στο αίμα μας, και δεν το πιάνει κανένα αντιβιοτικό, κανένα πλάνο Β, κανένα μνημόνιο.
     Κάποιοι θα δουν το γεγονός θετικά, ως ευκαιρία απαλλαγής από την αριστερή παρένθεση που μέχρι τώρα δεν μας έδωσε και σπουδαία δείγματα γραφής (ή μάλλον, μας έδειξε τις πραγματικές της δυνατότητες: ότι ξέρει να φωνασκεί αποτελεσματικά ως αντιπολίτευση, και μέχρι εκεί). Πολλοί θα το δουν αρνητικά: κάθε εκλογική διαδικασία στοιχίζει χρήματα, συντηρεί ένα κλίμα ασάφειας και ανασφάλειας, δεν προάγει την εμπιστοσύνη που είναι απαραίτητη για τη διεθνή θέση της χώρας, και σε καμιά περίπτωση δεν παράγει έργο.
     Και λοιπόν, τι μέλλει γενέσθαι; Κάλλιο αργά παρά ποτέ, να επιτευχθεί μια συνεργασία ανθρώπων (δεν θα έλεγα κομμάτων--αυτά έχουν πεθάνει) με κοινή λογική, με διάθεση για δουλειά και με ειλικρινή στάση απέναντι στον κόσμο που περιμένει να δει αποτελέσματα προς μια θετική κατεύθυνση. Παραδείγματα από άλλες χώρες που το κατάφεραν υπάρχουν πολλά. Καιρός να ανεβούμε κι εμείς λίγο ψηλότερα από το συνηθισμένο μας ελάχιστο επίπεδο.